Μούσα μου αγαπημένη
πόσα βράδυα ξενύχτησες
στης έμπνευσης μου την κλίνη,
στου Μορφέα τα χάδια
δεν αφέθηκες, μα μόνο στον χεριών μου την ακατανίκητη δίψα.
Μούσα μου ατρόμητη
την ώρα που όλοι με εγκατέλειψαν,
μην αντέχοντας με,
εσύ μόνο στυλοβάτης, προστάτης μου,
μαζί μου ταξίδεψες στο χάος του μυαλού μου.
Μούσα μου ένα μόνο να θυμάσαι,
την αγάπη σου που δε στερήθηκα, αιώνια θα επιστρέφω.
Μέσα απ' της ποίησης τα λόγια, που εσύ με οδηγείς να γράφω, αθάνατη θα μείνεις για πάντα.
Σοφία Τανακίδου
