ΖΗΤΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΟΘΩ (της Φιλαρετης Βυζαντίου)

Στο βυσσινί χαλί

πεσμένη μια λέξη

Ανάβω το ηλεκτρικό φως

Ιμιτασιόν παραμερισμός του σκότους

Μου λείπει μια κλωστή 

από την πλεξούδα της Κλωθούς

και ένα ποίημα 

από το καλάθι της Σαπφούς

Δεν θα με συντρίψει η απώλεια

Ανθισμένη στο μπαλκόνι ακόμη

η γαρδένια 

Πετάει νέα φύλλα  η καρδιά 

εν αναμονή του χειμώνος

Στο βλοσυρό φρύδι του

αναπαύεται ήσυχα

ο ένδον στοχασμός μου

Διατελώ ευγνώμων 

στο λευκό

Μόνη στο δωμάτιο 

αναμένω 

Δεν ξέρω τί

Μα μου λείπει απίστευτα πολύ

Ζητώ αυτό που ποθώ

Νά 'ναι το χλωμό τριαντάφυλλο

η κρύπτη του;

Ευωδιάζουν τα μάτια μου αίφνης

Μυροβλύζουν και τα ανθρώπινα δάκρυα;

Η νύχτα είναι εδώ

Εσύ  αόρατος νυμφίος

Τα κουφέτα της αγάπης

λειώνουν 

στο ερωτευμένο μας στόμα

Μην σβήνεις τα αποτυπώματα 

του γλυκασμού της...

Φιλαρέτη Βυζαντίου

[ Φ.Β. 020011016   ''ΜΙΚΡΑ ΕΠΙΠΟΘΙΑ''  2019-2020]

Ύπαρξη (της Εύας Μήλιου)

Η καρδιά κτυπά μακριά και έξω απ' το σώμα μου,

σαν ν'αποχαιρετά με ένα αντίο,

την κακόμορφη πραγματικότητα.

Γίνομαι αγέρας για να απαλύνω τους χτύπους

της καρδιάς και τους ρυθμούς της άχρωμης ζωής μου.

Γελάει ο ουρανός σαν να περιγελά τα συναισθήματά μου.

Την θύελλα της ψυχής μου.

Την κάθιδρη προσπάθεια για την μη υποδούλωσή μου,στην μοίρα μου.

Τα βήματά μου με φέρνουν κατευθείαν μέσα 

στον πόνο μου...

Αδυνατώ να του κρυφτώ.

Αντικρύζω τις λεωφόρους που ανοίγονται 

μπροστά μου και γίνομαι μόνο μια μικρή κουκίδα

στην ατέρμονη γραμμή της ζωής.

Γίνομαι καταρράκτης για να πνίξω μέσα του 

την εντροπή μου,την μοναξιά μου,την μελαγχολία μου.

Γίνομαι ρυθμός για να εξαφανίσω τον ρόγχο 

της αβεβαιότητάς  μου.

Η ύπαρξή μου κρέμεται από την πιο ευαίσθητη κλωστή της θέλησής μου.

Η καρδιά μου κτυπά δυνατά επιστρέφοντας στη καλόδεχτη αγκαλιά της ύπαρξής μου.

Εύα Μήλιου