Το μονοπατι (της Βηθλεέμ Νασλα)

Κι ειναι μακρυ το μονοπατι,
αυτο της σκεψης και της μοναξιας,
αργα να το βαδιζεις και να συλλογιεσαι!

Και μη βιαστεις
σωστα αν δεν ζυγισεις,
λαθος μπορει να κινηθεις
και να πισωπατησεις.

Τα βηματα σου σταθερα
κι η λογικη ατσαλι,
μην δωσεις χωρο στη καρδια,
μονο το γριφο σου να λυσεις για να φτασεις.

Κι οταν πλησιασεις στον δικο σου ηλιο
μπορει αυτος να δυει,
μα την χαρα θα αισθανθεις
που προλαβες τη δυση.

Κι ειναι πολλοι εκεινοι που ξεκινουν
μα δεν βρισκουν τον ηλιο,
κι ας εχουν φτασει στα μισα
χανουν το φως και σβηνουν.

Μα το φεγγαρι ειναι εκει
τον δρομο θα τους φεξει,
μα ο στοχος πια εχει χαθει
κι η λογικη πεθαινει.


Βηθλεεμ Νασλα

Η Ρωγμή (της Κικής Κωνσταντίνου)

Αδιόρατα βήματα,
να με σπρώχνουν πάντα, στο γνώριμο αδιέξοδο.

Νερό!
Νερό και χώμα

Λάσπη!
Λάσπη και εμετός

Κι εγώ, νεκρός
Μηχανικά, να ανασαίνω

Σαν σε σπηλιά να ξαποσταίνω, και σαν σε αμμουδιά, να πνίγω τον ακαθόριστο, ψυχικό παλμό.

Κι ήρθαν οι Άγγελοι, να το παίξουν πλανόδιοι εραστές και ήρθαν οι Ερινύες, να υποδυθούν κόκκινους Σταυροφόρους.

Τα κορδόνια, με οδήγησαν στο χειρότερο σταυροδρόμι της ζωής και η σόλα των άφθαρτων παπουτσιών, με ξενάγησε σε μέρη άγονα μα παραδόξως, ειδυλλιακά.

Και έγινε το δάκρυ πισίνα
Και το σώμα πέτρα

Κανείς δεν υπέθεσε τι δείχνει η ρωγμή
κι όσοι την είδαν, δεν αναρωτήθηκαν,
προσπέρασαν απλά

Σα χαραμάδα σε νερό δημιουργήθηκα
Και το είδωλο μιας πέτρας, σε αντικαθιστά.


Κική Κωνσταντίνου