Έρχονται κάποιες μέρες σκοτεινές,
Θυμάμαι τις κουβέντες και φωτιζομαι.
Μα εφυγες νωρίς
κι θελα τόσα να σου πω,
είναι ο κόσμος μας μικρός
κι εγώ αρτσουμπαλη,
'κει μέσα του σκοντάφτω.
Είναι η τυφλοτητα που μεγαλώνει πατέρα,
βγανει βλαστους μέσα απ ' τις φλέβες και ψηλωνει.
Στενευουν τα σπίτια,
γίνονται ανηλιαγες σπηλιές.
Σαν περνώ από τις πόρτες καμπουριαζω...
Μόνο οι αράχνες να υφαινουν τον ιστό,
γνωρίζουν στις γωνιές
Φοβάμαι μη τύχει αξαφνα...
και μέσα μου σκοτάδι κατακλύσει.
Πατέρα κρυωνω...
Των παγετώνων η εποχή δεν λέει να περάσει.
Μεσ' το κατακαλοκαιρο
το χνωτο κρυσταλλωνει των ανθρώπων και με γδερνει.
Εφυγες εσύ ,
μαζί κι αγκαλιά ,
από ένα σπάνιο μαλλί κουβερτα.
Σαν ήμουνα μικρή,
χωραγα ολάκερη μαζί με τα παιχνίδια.
Πατέρα...
μου ελειψες πολύ...
Ιωάννα Καράμπελα
