Τώρα που οι μέρες κόντυναν
κι οι νύχτες δεν κοιμούνται
άγρυπνη μένει η ψυχή
στου πόνου το μπαλκόνι
Πιάνει τη λύρα απ' την αρχή
να στήσει το τραγούδι
που πλέξανε τα δάχτυλα
σε πάπυρο αιώνιο
και στο μελάνι του καιρού
βουτάει τα φτερά της
πάνω σε πλάκα μάρμαρο
τα πάθια της χαράζει
Καλεί τη μούσα σύντροφο
σε γάμους και σε ξόδια
και σε γιορτές φανταστικές
που ξέρει να γιορτάζει
Καλεί και τον Αρίωνα
να πάρει την κιθάρα
να ξαστερώσει ο ουρανός
να φύγει η αντάρα
και τη γλυκόλαλη Σαπφώ
του έρωτα υμνήτρα
τους αοιδούς του Όμηρου
από σπουδαία φύτρα
Ψηλά στ' αλώνι της αυγής
βγαίνουν για να γιορτάσουν
Στήνουν τα όργανα χορό
τους στίχους να προφτάσουν!
