Κορίτσι εσύ που δύσμοιρο δεν γνώρισες αγάπη,
εσύ που αναμετρήθηκες με το σφοδρό δρολάπι,
γυναίκα, που στερήθηκες του κόσμου σου το χάδι,
εσύ! Που πολεμήθηκες μες στο βαθύ σκοτάδι.
Κορίτσι, εσύ που τόλμησες στο πέλαο του θανάτου,
εσύ καθάρια Θάλασσα κι ήλιε συ του φλογάτου,
μπορεί τα χρόνια σου φαιδρά κι οδυνηρά, χυδαία!
Μ’ απέμεινε η καρδούλα σου ν’ ανασκιρτά γενναία.
Κορίτσι, εσύ καλόψυχο που ήσουν ρόδο και κρίνο,
που ήρθα ως εδώ του τάφου σου την πλάκα να ξεπλύνω -
ο δρόμος που περπάτησες κι αν σου ‘μελλε θλιμμένος,
στο χώμα κι αν σε θέλησε το ανθρώπινο το μένος.
Κορίτσι, εσύ που δύσμοιρο δεν γνώρισες το χάδι,
εσύ, που δεν ευτύχισες παρά μες στο σκοτάδι,
τώρα που πια αναπαύεσαι κάτω απ’ τα κυπαρίσσια,
καλό ταξίδι, αγάπη μου, ψυχή μου, πελαγίσια.
Καλλιόπη Τσουχλη
