Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2021

ΧΑΜΕΝΕΣ ΨΥΧΕΣ (της Θωμαης Τσιμερικα)

 



Το ραντεβού έσκισε τα θέλω.

Πήγε για περπάτημα μέσα στην ανατολή.

Κάποιοι φόρεσαν τη μάσκα.

Θα πήγαιναν στο καρναβάλι της Βενετίας.

Οι γόνδολες βγήκαν στη λίμνη.

Να φέρουν τη χαρά μέσα στα χειρουργεία.

Η βελόνα τράβηξε την κλωστή.

Είχε αρχίσει το κέντημα στο τελάρο.

Στρογγυλό χωρίς ψυχή.

Ξύλο και άψυχα κορμιά. 

Σε ένα δρόμο μακρύ.

Ανάσες σταματημένες.

Προδομένες.

Ήχοι ακούστηκαν, σαν καμπάνας δάκρυα.

Μια κόρη κάθεται στο λιμάνι.

Ο αέρας της φυσάει τα μαλλιά.

Τα κύματα χτυπούν την προβλήτα.

Μια νεράιδα φέρνει νερό στο τάσι.

Να ξεδιψάσει ο ταξιδιώτης.

Οι γλάροι ψηλά στον ουρανό είναι χιλιάδες.

Είναι λευκοί με χαμένη την ψυχή τους.

Την ψάχνουν αλλά είναι κρυμμένη.

Αρχίζει το παιχνίδι του χαμένου θησαυρού.

Άρχισαν τα όργανα να παίζουν.

Οι γλάροι κόντεψαν να κοιμηθούν 

πάνω στο σύρμα.

Ευτυχώς ακούστηκε ένας ήχος και ξύπνησαν.

Τα ραντεβού έτρεχαν να προλάβουν την αλήθεια.

Ένα βήμα πριν την πόρτα, ξέχασαν το μαγικό ραβδί.

Νόμιζαν ότι με αυτό θα σωθούν.

Έτσι βούτηξαν σε μια μεγάλη αγέλη 

Και έψαχναν τον χαμένο εαυτό τους!


Θωμαή Τσιμερικα

Φονικό (του Σπήλιου Παναγιωτοπούλου)

 




Εκστασιάζομαι στην τόση ηθική

στων ''εχεφρόνων'' βαυκαλίζομαι τα λόγια

στην έκλαμψη μου εφορμώ στην λογική

ν΄απολυτρώσω λέξεις από τα υπόγεια.


Θα τις πετάξω στην καθάρια την πηγή

θα τις ξεπλύνω και μετά θα τις απλώσω

κι αφού θα έχω πια απ΄αυτές απαλλαγεί

στον πιο ελεύθερο τον ύπνο θα ενδώσω.


Κι όταν ξυπνήσω απ΄τον ύπνο τον βαθύ

κι όταν εκείνες πια θα έχουνε στεγνώσει

θα εξαίρω μόνο όσες μ΄έχουν αρνηθεί

κι όλες τις έωλες ο δήμιος θα σκοτώσει.


Μύδρους οι κήνσορες, θα λένε ''φονικό''

συμπίλημα στον κορβανά, μύθοι μοιραίοι

ανάθεμα που το ΄χα δει ορθολογικό

ανάθεμα τον κι όπου λέει πως δεν φταίει!


Σπήλιος Παναγιωτόπουλος

ΕΦΥΓΕΣ ΚΑΙ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΝΩ (της Ειρήνης Γερονταρα)

 



Αν κάτι έμαθα από τον θάνατο

είναι να μην αντέχω την συμβιβασμένη ζωή

Έτσι από τότε που ο πατέρας έφυγε 

κι έμεινα να μεγαλώνω μόνη πια

κρεμάω ποιήματα στα τζάμια

και δεν κοιτάζω καθόλου τους ανθρώπους

Αν με δείτε να μην σας χαιρετώ

είναι γιατί όντως δεν σας είδα

Έχω μια έγνοια, 

που πάει το βελούδο από το φτερό της πεταλούδας 

όταν αυτή χαθεί

και η τρίλια από τον κοκκινολαίμη

όταν έρχεται η άνοιξη.

Και κυνηγώ τις απαντήσεις

και προσπερνώ τους περαστικούς αδιάφορη

Είναι, βλέπετε, σημαντικές ερωτήσεις 

που απαιτούν την προσοχή μου για να απαντηθούν

έτσι χάνω στις δημόσιες σχέσεις και στους καλούς τρόπους.

Μεταξύ μας,

δεν ντρέπομαι καθόλου και δεν μετανιώνω. 


Ειρήνη Γερονταρα