Η σάρκα της ποίησης
βρίσκεται στην ψυχή.
Εκεί γίνεται ανάσα.
Εκεί ζωή .
Ρέει , σαν αίμα στην φλέβα
μέσα στου νου τα ρυάκια.
Σαν ποταμός που ξεχύνεται
και γονιμοποιεί τις σκέψεις .
Καίει , σαν φλόγα , σαν πυρκαγιά.
Ασταμάτητα..
Τσουρουφλίζοντας
τα ιερά φύλλα της καρδιάς.
Αν , η ψυχή είναι ερμητικά κλειστή,
ποτέ δεν θα βγει από μέσα της
ετούτη η ανάσα ,
να γίνει ψίθυρος χαράς.
Να ανακουφιστεί ο άνθρωπος .
Κι η πλάση ωραιότερη να γίνει.
Γεμάτη από την ομορφιά των λέξεων.
Στην χροιά μιάς γλώσσας άλλης , μουσικής .
Που θα χαϊδεύει
με την αθωότητα παιδιού
το μάγουλο της γνώσης ....
Αγγέλα Καραγκούνη
