Ελπίδα (της Κατερίνας Σολωμού)

 Eλπίδα
Δε με νοιάζει αν πεθαίνεις τελευταία
Ελπίδα
Δε με νοιάζει αν στον πόνο μου είσαι παρηγοριά
Ελπίδα
Δε με νοιάζει αν στην κάθε ευχή μου είσαι το <<ναι θα γίνει>>
Ελπίδα
Δε με νοιάζει αν στην κάθε προσδοκία μου είσαι συγκαταβατική
Ελπίδα 
Δε θέλω να είμαι ζητιάνος σου όταν τα όνειρά μου πολλαπλασιάζονται
.
.......ελπίζοντας αδρανοποιείται το κάθε μου κύτταρο......σταματάει να αγωνίζεται .
.
Δε θέλω μονο να ελπίζω
θέλω να ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ στον κάθε πόνο .....για κάθε ευχή ...........για κάθε προσδοκία για κάθε μου όνειρο
.
Οταν αφήνομαι μονο να ελπίζω για το μέλλον..... αργοπεθαίνω
Οταν αγωνίζομαι στο παρόν...... ΖΩ

Κατερίνα Σολωμου

Άτιτλο (της Κατερίνας Σολωμού)

Στα ριζά της καρδιάς μου

έχουν ανθίσει λουλούδια και υπάρχουν μπαξέδες.

Γόνιμοι σπόροι φυτρώνουν

και σιωπηλά λουλούδια δίνουνε χρώμα

σ΄έναν ανέφελο ουρανό και μια γη διψασμένη

γεμάτη μενεξέδες και κρίνα

σε μια σιωπηλή πομπή θαυμάτων.

Βυθισμένοι πόθοι ποτίζουν την αγάπη

κι ο ήλιος τραγουδάει την ελπίδα

που γελάει σαρκαστικά διώχνοντας

τους άφατους ιριδισμούς της θλίψης.

Αγνές ευωδιές ραντίζουν τον εύθραυστο ουρανό

με μια θέληση να ξεδιψάσουν

με ερωτοσταλιές οι φυλλωσιές του νου μου.!!

Κατερίνα Σολωμού

Άτιτλο (της Κατερίνας Σολωμού)

Άνοιξη!!Τραπεζάκια εξω

και οι  νέοι ρουφούν αχόρταγα

τις αχτίνες του ήλιου

που τους αφήνουν μια επιδερμική ευτυχία.

Νέοι μπροστά  σε γεμάτα τασάκια

και μισοάδεια ποτήρια βάλσαμου.

Η θάλασσα μαγεύει τη θωριά τους

και μαγνητίζει τα όνειρά τους 

που είναι καλά κρυμμένα στους κόρφους τους,

γίνεται χάρτης γίνεται σκέψη

ταξίδι και περιπέτεια,

γίνεται ανάσα 

αλμύρα και φως

στις σκοτεινές τους μέρες.

Οι φωνές τους σκάνε σαν μανιασμένες φουρτούνες

τις τρώει το αλάτι και το νερό

και σβήνουν στον παφλασμό της θάλασσας.

Τα γέλια τους καίγονται στην πορφυρένια δύση.

Ερωτικές ιστορίες τυλιγμένες σαν κόκκινες κλωστές

ξετυλίγονται μαζί με τα δαχτυλίδια του καπνού τους.

Όνειρα φορτωμένα

σε χάρτινες βαρκούλες

ξεκινούν για το γύρο του κόσμου.

Ελπίδες

.....

Οταν ακομα ειχαμε την ελευθερια μας!!

Κατερίνα Σολωμου

Άτιτλο (της Κατερίνας Σολωμού)

Η ζωή μας κουκκίδα αιωρούμενη

στο άπειρο του σύμπαντος

του κατοικημένου από αστερόσκονη

Κάποια λιγοστά αστέρια

ακτινοβολούν τη λαμπρότητα της γαλήνης

και μαγεύουν τους ονειροπόλους της γης

στα μοναχικά τους ταξίδια παγιδεύοντας το σκοτάδι

Φωτίζουν τους οδοιπόρους

στις επώδυνες διαδρομές της ματαιοδοξίας.

Ουράνιοι δρόμοι ανοίγονται

για να φωτίσουν και να διώξουν

τους άφατους ιριδισμούς της θλίψης

Ξεχωριστά καντηλέρια του αστερόκοσμου

αγγίζουν απαλά τις χορδές κάποιων ψυχών

κάνοντάς τες να χαμογελούν και να τραγουδούν

το θαύμα της ζωής....το θαύμα της αγάπης

Υπάρχουν ακόμα αστέρια και στη γη!

Κι αν θα βρούμε έστω ένα

το δικό μας αστέρι

το κρατάμε καλά φυλαγμένο

στης ψυχής μας τα βάθη.

Κατερίνα Σολωμου

Ελπίδα (της Κατερίνας Σολωμού)

Καλημερα με ευγνωμοσύνη και αισιοδοξία
Eλπίδα
Δε με νοιάζει αν πεθαίνεις τελευταία
Ελπίδα
Δε με νοιάζει αν στον πόνο μου είσαι παρηγοριά
Ελπίδα
Δε με νοιάζει αν στην κάθε ευχή μου είσαι το <<ναι θα γίνει>>
Ελπίδα
Δε με νοιάζει αν στην κάθε προσδοκία μου είσαι συγκαταβατική
Ελπίδα
Δε θέλω να είμαι ζητιάνος σου όταν τα όνειρά μου πολλαπλασιάζονται
.......ελπίζοντας αδρανοποιείται το κάθε μου κύτταρο......σταματάει να αγωνίζεται .
Δε θέλω μονο να ελπίζω
θέλω να ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ στον κάθε πόνο .....για κάθε ευχή ...........για κάθε προσδοκία για κάθε μου όνειρο
Οταν αφήνομαι μονο να ελπίζω για το μέλλον..... αργοπεθαίνω
Οταν αγωνίζομαι στο παρόν...... ΖΩ

Κατερίνα Σολωμού

Άτιτλο (της Κατερίνας Σολωμού)

Κοιμάμαι με μάτια ορθάνοιχτα
Καμιά αχτίδα φωτός
από τα φωτεινά όνειρά μου
να μην πάει χαμένη
Υφαίνω όνειρα με παραμυθένιους ήλιους
ήλιους που σκορπίζουν κάθε σκοτεινιά γύρω μου
ήλιους που πυρπολούν με τη φλόγα τους
κάθε καρδιά και τη γεμίζουν με αγάπη!
Κλαμένα μάτια
συννεφιασμένες σκέψεις
απελπισμένα θέλω
φωτίζονται
αλλάζουν υπόσταση
και κολυμπούν στο άπειρο
πολύχρωμα βαμμένα.
Πλέκω με κόκκινη κλωστή
μουσικές ανήκουστες αγγελικές
τις ντύνω με παραμυθένιες ζωγραφιές
και ήχους σαν φωτιά
να καεί του κοσμου το ΑΔΙΚΟ!!!

Κατερίνα Σολωμού

Άτιτλο (της Κατερίνας Σολωμού)

Μεσ΄στο κεφάλι μου καλά κρυμμένος
ο άλλος μου εαυτός.....ο ανησυχος
αυτός που εχει ολα τα θέλω
Απ ΄εξω ο εαυτός μου με τα πρέπει
ακολουθει το δρόμο
ασθμαίνοντας
που αλλοι χαράζουν
και τον βάζουν στις ράγες
της ταχειας
δεν εχει στασεις για τα θέλω
δύσκολο να λιποτακτήσουν
Η ταχεια τρέχει
πήρα θέση στο παράθυρο
τρέχει........
Αφηνει πισω της τη σκονη του χρονου.
Μικρή η ζωή ...ενα πέρασμα
σα ναταν αλλη κι οχι εγω η περαστική...
""Αχ ζωή μάγισσα να σε μάθω άργησα""

Κατερίνα Σολωμού

Τα αρώματα της μνήμης (της Κατερίνας Σολωμού)

Τα αρώματα της μνήμης ξεθυμαίνουν
Σκουριάζει ο χρόνος τις αναμνήσεις
Φωτογραφίες και σημάδια
 που φάνταζαν ανεξίτηλα σβηνουν
Ένα ουράνιο μειδίαμα αχνοφαίνεται
και κυοφόρα άνθη υπόσχονται καρπούς γλυκείς
Ελπίδες κρεμασμένες σε κλαδί σαν κόκκινες κορδέλες
μιας Μ.Πέμπτης προμηνύουν την Ανάσταση.
Μια απόρθητη χαραμάδα σε χαλάσματα πύργου
γεμίζει με φως
Αχόρταγοι δαίμονες οι νυχτερίδες
που φώλιαζαν μέσα του
δίνουν τη θέση τους σε παραδείσια πουλιά
και φτερουγίζουν ελπίδες με ανταύγειες ζωής
Αγκαλιές ειρηνοφόρες πλέκουν χαμόγελα
και άνθη φυτρώνουν στις ρωγμές της πίκρας
που γλυκαίνουν τους παλμούς της καρδιάς
Η ψυχή αχόρταγος ταξιδευτής ιχνηλατώντας
φτερουγίζει για το νησί μιας  ελπίδας.
Το φεγγάρι αλλάζει τη ρότα του
και φωτίζονται οι ασέληνες νύχτες.
Τα όνειρα χτίζουν φωλιά στον κήπο της Εδέμ
για μια καινούργια άνοιξη
Ο ουρανός ρίχνει πεφταστέρια στην αγκαλιά
της στέρφας γης, για να σκορπίσουν θησαυρούς
στης μοναξιάς τις στράτες.


Κατερίνα Σολωμού

Το νησί του ονείρου (της Κατερίνας Σολωμού)

Ναυάγησα στης ελπίδας το νησί
Αδύνατη η φυγή μου
ξονειρεύτηκε το όνειρο.
Σαν αλλος Οδυσσέας στο νησί των Σειρήνων.
Ανελέητος ο ήχος των παφλασμών της θάλασσας
τα μανιασμένα κύματα
θρυμματίζουν στα τυφλά τη σιωπή μου
Μια ώριμη υπομονή
συντροφεύει τη μοναξιά μου.
Ο υγρός παράδεισος γυρω μου
σβήνει τα ονειρα που έπεσαν μέσα του
σαν τους φλεγόμενους κομήτες
και ο απέραντος ορίζοντας με το λιανό φεγγάρι
κάνει το κορμί μου να λυπάται.
Αμίλητη η ζωή μου κάθεται
μέσ΄στη συνήχηση του απείρου
και ο νους με την αθωότητα μικρού παιδιού
ζωγραφίζει με την οξύνουσα ομορφια της χαραυγής
μια ζωή που φοράει γαλάζια όνειρα
και τρεχει με τον αγέρα!!

Κατερίνα Σολωμού