Άτιτλο (του Ιωάννη Τούμπα)

Αγαπώ τον άνθρωπο.
Μα πιο πολύ λατρεύω τη γυναίκα.
Στο πρόσωπο της καθεμιας βλέπω μια μητέρα.
Θα περπατήσω ξυπόλυτος στη χλοη σαν τσιγγάνος.
Για να σε βρω.
Θα βαδίζω στον ήλιο γυμνός.
Σαν αρχαίος.
Για να σε βρω.
Θα μάθω πολλά να σου τα πω. Σαν σπουδαγμένος.
Θα σου πω πολλά αστεία. Για να γελάς όταν σε βρω.
θα μάθω τραγούδια.
Να τα χορέψουμε
όταν σε βρω.
Κι αν σε βρω Ζωή.
Θα σου πω
Σ' Αγαπώ Ζωή.
Κοιτάζοντας σε σαν να βλέπω τα μάτια μιας γυναίκας.
Γιατί λατρεύω τη γυναίκα.
Στο πρόσωπο της καθεμιάς
Βλέπω μια μητέρα.

Ιωάννης Τούμπας

Άτιτλο (του Νικόλα Παπανικολοπουλου)

Αν τα όνειρα ήταν από βελούδο
θα σου έφτιαχνα με αυτά το πιο όμορφο φόρεμα
να το φοράς, και η νύχτα να αναριγά πάνω σου
ρουθουνίζοντας με νάζι, σα γάτα…
Και σκόνη αστεριών να ξεμένει στο μαύρο βελούδο,
τόσα πολλά αστέρια που η Σελήνη
να ωχριά στο σεργιάνι σου..

Αν τα όνειρα ήταν από μετάξι
θα έφτιαχνα με αυτά σύννεφα, να σου φέρουν μεταξένια βροχή,
όμοια όπως αυτή κυλά από κορμιά εραστών
καθώς ξεδιψά διψασμένα χείλη
και δροσίζει τις φλεγόμενες ψυχές
κάνοντας την κόλαση κήπο παραδεισένιο
και τον παράδεισο πιπιλιά στο λαιμό σου,
το πιο όμορφο και πολυτιμότερο κόσμημα!

Ακόμα και με όνειρα ξερά γεμάτα αγκάθια,
θα έφτιαχνα για σένα ρόδα, με το αίμα μου,
μικρές κρήνες από δάκρια πόνο και προσευχή
να ξορκίσω τον θάνατο με ζωή,
να ποτίσω την έρημο ώσπου να ξεχάσει τον δικό της πόνο,
και πάνω στην ανθισμένη κοιλιά της
μουσικές να ανθίζουν στα βήματά σου,
όμοια με κείνες που φτιάχνουν εφηβικά δάχτυλα
καθώς ανακαλύπτουν τα μονοπάτια του έρωτα.

Πάντα υπάρχει κάποιος δρόμος μαγικός που φτάνει σε σένα
και μέσα ακόμα από το τίποτα.
Το κλειδί γι’ αυτόν,  κι ο χάρτης, τα μάτια σου!

Νικόλας Παπανικολόπουλος