Αιώνες τώρα ντύνομαι κατασαρκα το μαύρο της μελαγχολίας....
Ξεντυνομαι από σάρκα και μυαλό και μετουσιωνομαι ολόκληρη σε ένα καρδιοχτύπι.....
Όλο το υλικό του εσώτερου κόσμου μου ένας λυγμός....
Όρνεα με περιτριγυρίζουν διψώντας τα σπλάχνα μου....
Απόγνωση τυλίγει την αύρα μου σκορπώντας απελπισία στο σύμπαν μου....
Ψύχρα....
Πόνος.....
Θάνατος.....
Μα δεν παραιτούμαι από σένα ζωή..
Χρυστάλλα Κοσμά
