Τάσεις φυγής (του Χρήστου Παπαχρυσάφη)

Ταξίδι για το άγνωστο
αν θες να ξεκινήσεις,
κάτσε εαυτέ μου να σκεφτείς
μ’ αυτό τι θα κερδίσεις.
Μπορεί με την απόφαση
στα πέρατα να φτάσεις,
και όλους αυτούς που αγαπάς
μπορεί να τους ξεχάσεις.
Κι αυτή η περιπέτεια
που έχεις στο μυαλό σου,
κανείς δεν ξέρει αργότερα
θα είναι για καλό σου;
Γιατί αν θελήσεις κάποτε
πίσω να έρθεις πάλι,
δεν ξέρεις αν θα βρεις ποτέ
ζεστή ανοιχτή αγκάλη.
Να, όλο τέτοια σκέφτομαι
κάθε που μένω μόνος,
μα ο καλύτερος γιατρός
είναι εντέλει ο χρόνος.

Χρήστος Παπαχρυσάφης

Ενας κόσμος με ειρήνη (του Χρήστου Παπαχρυσάφη)

(Τριολέτο)

Θέλω ένα κόσμο με ειρήνη

να 'ναι ασφαλής για το παιδί,

πολέμους να μη ξανά δει,

θέλω ένα κόσμο με ειρήνη

που στον καθένα μας να δίνει

αγάπη, υγεία και σπουδή.

Θέλω ένα κόσμο με ειρήνη

να 'ναι ασφαλής για το παιδί

Χρήστος Παπαχρυσάφης

απο την ποιητική ανθολογια 

ΠΟΙΗΣΗ. ΕΝΑΣ ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

ΣΕΡΓΙΆΝΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΆΔΑ

ΕΠΙΒΙΩΣΗ (του Χρήστου Παπαχρυσάφη)

Θέλω

να μοιραστώ το μέλι

που στάζει η καρδιά μου,

όμως φαρμάκι γίνεται

για κάποιους τα χείλη τους.

 

Και εγώ

που είχα μάθει στη ζωή πάντα να δίνω,

χολή έπαιρνα από τη δικιά τους καρδιά.

 

Δύο κόσμοι διαφορετικοί,

σε μία κοινή συνύπαρξη.

Υποχωρήσεις για την επιβίωση.

Χρήστος Παπαχρυσάφης

 

ΈΦΥΓΕΣ (του Χρήστου Παπαχρυσάφη)

 

Έφυγες.

Μα πριν χαθείς

πρόλαβα να δω στα μάτια σου

την απόγνωση που για μία ακόμα φορά

δεν βρήκες το τέλειο.

Πρόλαβα να δω στο σώμα σου

την ένταση στην αποχώρησή σου.

Πρόλαβα να δω στο βήμα σου

την αποφασιστικότητα

για μία νέα αναζήτηση.

Και τώρα.

Χρόνια μετά και είσαι ακόμα μόνη,

έτοιμη για συμβιβασμούς.

Έχεις δεχτεί πλέον την ήττα σου

λίγο πριν είναι πια αργά.

Χρήστος Παπαχρυσάφης

Διαφορά (του Χρήστου Παπαχρυσαφη)

Γεννήθηκες την άνοιξη που ανθίζουν τα λουλούδια.
Γεννήθηκα φθινόπωρο που πέφτουνε τα φύλλα.
Εσέ η ζωή σου είναι όμορφα τραγούδια
και στη ζωή μου όλα ήτανε μαυρίλα

Εσύ που ότι έπιανες γινότανε χρυσάφι.
Και εγώ που ότι έπιανα γινόταν στάχτη, χώμα.
Που την μορφή σου αποτυπώνουνε ζωγράφοι
και στην δική μου τη ζωή δεν βρήκαν χρώμα

Που όπου βρεθείς σε αγαπούν και σ΄ αγκαλιάζουν
και όπου βρεθώ ο κόσμος φεύγει, μένω μόνος.
Που όταν προφέρουν τ’ όνομα σου μέλι στάζουν
και όποιος προφέρει τ’ όνομα μου βγαίνει φθόνος

Τώρα μου λες ότι πλαστήκαμε ο ένας για τον άλλο
μα ο χρόνος πέρασε και χάθηκε κανείς δε ξαναζεί.
Πως θες λοιπόν να ζήσουμε έναν έρωτα μεγάλο
αφού δεν γίνεται να είμαστε εμείς οι δυο μαζί

Ζήσ’ τη ζωή σου εσύ και πίσω μη κοιτάξεις
έχεις και νιάτα κι ομορφιά  μη το ξεχάσεις.
Στιγμές που φύγαν δεν μπορείς να τις αλλάξεις
και όσες θα ‘ρθούν πρέπει να ζήσεις πριν τις χάσεις

Χρήστος Παπαχρυσαφης

Πουλί αγιάρικο (του Χρήστου Παπαχρυσαφη)

Τα εύκολα χρόνια πέρασαν
χαθήκανε και ήρθανε
μαύρα, δύσκολα χρόνια.
Σκοτείνιασε ο ουρανός
σαν όρμησαν αρπακτικά,
φύγαν τα χελιδονια

Έτσι, ένα πουλί κι εγω
ξεκίνησα μ' άλλα πουλιά
για μακρινό ταξίδι
Κι άφησα πισ' ο,τι αγαπώ
τη νύφη του θερμαικου
το πιο όμορφο στολίδι

Στα μέρη αυτά που πέταξα
μ' αγάπησαν και μ' έπεισαν
νέα ζωή ν' αρχίσω
Μα είμαι πουλί αγιάρικο*
και πήρα την απόφαση
και να ξαναγυρίσω

Και σαν πουλί αγιάρικο
βρήκα ξανά τον δρόμο μου
για να γυρίσω πίσω
Να βρω πουλιά που αγάπησα
να βρω πουλιά που λάτρεψα
και να ξαν' αγαπήσω

Χρήστος Παπαχρυσαφης

*Η λέξη "αγιάρικο" χρησιμοποιείται για
τα πουλιά "περιστέρια" που όπου κι αν
τα αφήσεις γυρίζουν στην φωλιά τους.

Πρώτη τ' Απρίλη (του Χρήστου Παπαχρυσαφη)

Πρωτη του Απρίλη
νωρίς το δείλι
ξεκινήσατε
Για δίκαιο αγώνα
παιδιά και εγγόνια
πίσω αφήσατε

Μία ευκαιρία
για Ελευθερία
εσείς ζητήσατε
Με κολαστήρια
βασανιστήρια
μα δε λυγίσατε

Απώλεια πρώτη
ενός πατριώτη
του Παντελή
Και να δηλώσουν
ζωή να δωσουν
κι άλλοι πολλοί

Πρώτη του Απρίλη
με φωνή στα χείλη
θα το φωνάζουμε
Θα ζείτε αιώνια
κι όλα τα χρόνια
θα σας δοξάζουμε


Χρήστος Παπαχρυσαφης

Αχ βρε Μιχάλη (του Χρήστου Παπαχρυσάφη)

 Αχ βρε Μιχάλη!!!
Ο φόβος ήταν συνώνυμος με το όνομά σου.
Μικρά παιδιά 10 χρονών θυμάμαι, πηγαίναμε στις νεόκτιστες οικοδομές της γειτονιάς και ανεβαίναμε στο δεύτερο ακόμη και στο τρίτο πάτωμα και πηδούσαμε στην άμμο.
Εσύ φοβόσουν να πηδήξεις ακόμη και από ισόγειο.
Ύστερα πηγαίναμε για αυτό που λέγαμε "περιπέτεια"  στο ποταμάκι με τα βρώμικα νερά του βυρσοδεψείου και περνούσαμε από τη μία πλευρά στην άλλη ισορροπώντας ή καβαλώντας ένα σωλήνα με κίνδυνο να πέσουμε στα βρομόνερα και εσύ από φόβο ποτέ δεν ακολούθησες.
 Αχ βρε Μιχάλη!!!
Που παίζαμε ποδόσφαιρο και εσύ πάντα γύρναγες την πλάτη σου για να μη σε χτυπήσει η μπάλα στο πρόσωπο όπως έλεγες και από το φόβο σου συνεχώς δεχόμασταν γκολ και χάναμε.
Αχ βρε Μιχάλη
 Που όταν έπεφτε η μπάλα στον κήπο του κυρ - Λευτέρη και μας κυνηγούσε να μας την πάρει για να τη σκίσει, εσύ όχι μόνο φοβόσουνα να πας να την πάρεις πίσω αλλά κρυβόσουν και μόνο που τον έβλεπες.
Και που όταν πέθανε ο κυρ - Λευτέρης, όταν τον βγάζανε από το σπίτι για να τον βάλουν στην νεκροφόρα εσύ φοβήθηκες και κρύφτηκες.
Θυμάμαι επίσης ότι σε κοροϊδεύαμε λέγοντας σου ότι όποιος πάει το βράδυ στον τάφο του κυρ - Λευτέρη αυτός θα σηκωθεί και θα τον πιάσει από όπου βρει.
Αχ βρε Μιχάλη!!!
Θυμάμαι παραμονή των Χριστουγέννων που σου είπαμε να πάμε να πούμε τα κάλαντα μέσα στο λεωφορείο και εσύ φοβόσουν να έρθεις μαζί μας.
Και το απόγευμα σου είχαμε πει ότι θα σταματήσουμε να σου κάνουνε παρέα γιατί φοβάσαι τα πάντα!
Και εσύ για να μη χάσεις την παρέα μας είπες ότι θα έκανες ότι σου ζητήσουμε για να παραμείνεις φίλος μας.
Και εμείς αυτό που σου ζητήσαμε ήταν πολύ παράτολμο.
Κανείς άλλος από εμάς δε θα το τολμούσε.
 Να πας σου είπαμε μόλις βραδιάσει στο νεκροταφείο του Αγίου Παντελεήμονα και να καρφώσεις ένα μαχαίρι στον τάφο του κυρ - Λευτέρη και τότε μόνο θα ξαναγινόσουν φίλος μας γιατί θα μας αποδείκνυες ότι δεν φοβάσαι πια.
Και σε θυμάμαι με εκείνο το καφέ παλτό που ξεκίνησες να πας για το κατόρθωμα σου...


Μέρα Χριστουγέννων και το πρωί σε βρήκε ο φύλακας ξαπλωμένο δίπλα στον τάφο του κυρ - Λευτέρη και το μαχαίρι καρφωμένο στον τάφο μαζί με το παλτό σου.
Ο γιατρός είπε ανακοπή.
Την μέρα που γεννιόταν ο Χριστός μας εμείς χάσαμε τον πιο γενναίο φίλο μας.
Αχ βρε Μιχάλη!


Χρήστος Παπαχρυσάφης

ΗΧΟΙ ΠΟΛΕΜΟΥ (του Χρήστου Παπαχρυσάφη)

Κόκκινος είναι ο ουρανός
κι οι αστραπές τα βράδια
δεν είν' θαρρείς  από τον καιρό
πολέμου είναι σημάδια

Βγάζουμε το παράπονο
με τ' άτιτλα μας ποιήματα
κρυβόμαστε μες τις σιωπές
που αυτές θα γίνουν μνήματα

Μία και δεν έχουμε φωνή
να δώσουμε την πάλη
τη λύση περιμένουμε
να δώσουν κάποιοι άλλοι

Πάλη για να 'χουν οι λαοί
ασφάλεια και ειρήνη
πάλη για την ανατροπή
και για δικαιοσύνη.

Γι αυτή που γυναικόπαιδα
παλεύουν στη Συρία
Και γράφουν με το αίμα τους
ξανά την ιστορία

Κι όλοι εμείς οι θεατές
το δάκρυ μας να χύνουμε
κι ύστερα σε ταβέρνες και σε κλαμπ
να πάμε να τα πίνουμε.

Ότι είν' να γίνει θα γενεί
αφού είναι το γραμμένο
Και το δικό μας το χαμό εγώ
τον περιμένω

Το έθνος πλέον θα χαθεί
μας σβήνει η ιστορία
Τι σημασία κι αν έχουμε
των Κούρδων την ανδρεία

Σήμερα πολεμούν αυτοί
αύριο η σειρά μας
και κάποιοι άλλοι θα θρηνούν
για τα δικά παιδιά μας

Για αυτό ας αντιδράσουμε
όσο είναι ακόμα η ώρα
πριν να γευτούμε και εμείς
του πόλεμου την μπόρα

Χρήστος Παπαχρυσαφης

Τρι-Λογία Ψυχής

Τίτλος: ΤΡΙ-ΛΟΓΙΑ ΨΥΧΗΣ

Συγγραφείς: Ελένη Ταϊφυριανού 

                    Σοφία Τανακίδου

                    Χρήστος Παπαχρυσάφης

Είδος: Ποιητική Συλλογή
Εκδόσεις: Αυτοέκδοση
Έτος Έκδοσης: Οκτώβριος 2018
Σελίδες: 206
Σχήμα: 15.24 Χ 22.86
ISBN: 978-1727897326

Τρεις φωνές.
Τρεις ψυχές.

Επειδή η ποίηση πρέπει να μοιράζεται απλόχερα στο βιβλίο αυτό υπάρχουν 135 ποιήματα βγαλμένα μέσα από τις ψυχές μας. Ποιήματα που θέλουμε να αγγίξουν τις δικές σας ψυχές.


* Το βιβλίο πωλείται από τους συγγραφείς καθώς και μέσω της Amazon από ΕΔΩ

45 χρόνια μετά

Επέσατε θύματα, αδέρφια, εσείς, σε άνιση Πάλη κι Αγώνα

Αχ και να ξέρατε ότι εκτός από άνισος ο αγώνας σας ήταν και μάταιος.
Πως θα βρισκόταν κάποιοι να καπηλευτούν αυτόν τον αγώνα σας.
Που το αίμα σας έγινε μπλέ και πράσινο και κίτρινο και μωβ και όσο αίμα παρέμεινε κόκκινο το καπηλεύονται 20 – 30 παρατάξεις και κόμματα. Και ότι επαναστατικό ήρθε στο προσκήνιο μας βγήκε γιαλαντζί.

Εδώ πολυτεχνείο…εδώ πολυτεχνείο…εδωωωωω………εδώ βουλευτιλίκι…εδώ βόλεμα…εδώ περνάμε καλά…


Και κάποιοι αγωνιστές που παραμένουν ακόμα ρομαντικοί, πιστοί στις αρχές τους, πιστοί στις αξίες…άγνωστοι ανάμεσα μας να λένε με παράπονο πως πάλεψαν για τρία πράγματα….ΨΩΜΙ…ΠΑΙΔΙΑ…ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ….

Την ΠΑΙΔΙΑ χρόνια τώρα την έχουν απαξιώσει. Η μόρφωση πλέων γίνεται στα φροντιστήρια, η πλειοψηφεία των δασκάλων και των καθηγητών ακολουθούν το σύστημα με λιγοστούς να υπηρετούν ακόμα τον θεσμό του εκπαιδευτικού. Και πού όσα παιδιά μορφώνονται φεύγουν στο εξωτερικό γιατί εδώ δεν έχει πια ζωή.

Το ΨΩΜΙ και κατ’ επέκταση την εργασία εδώ και χρόνια κι αυτά μας τα στερούν λιγο – λιγο με τα οκτώ τελευταία χρόνια να μας δείχνουν φανερά πλέων τις προθέσεις τους… ανεργία… μισθοί πείνας… εξαθλίωση ώστε να μη μπορούμε πια ούτε να αντισταθούμε…

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ…..χμμμ… μάλιστα
Από αυτή έχουμε πολύ…
Έχουμε ελευθερία να μιλάμε (χωρίς να μας ακούει κανείς)
Έχουμε ελευθερία να περπατάμε (σε δρόμους αφιλόξενους)
Έχουμε την ελευθερία της επιλογής πολιτικού σκηνικού (ψάχνοντας μάταια μονόφθαλμους ανάμεσα σε τυφλούς)
Γενικά έχουμε την ελευθερία να υπακούμε στις αποφάσεις άλλων.
Κάποιοι το ονόμασαν νέα τάξη πραγμάτων.
.
.
.
Και τώρα εμείς άβουλοι σαν τους φαντάρους που οδηγούσαν τα τανκ την βραδιά εκείνη… υπακούμε σε διαταγές χωρίς να το ξέρουμε… ακούγοντας ειδήσεις που οι ίδιοι μας σερβίρουν……
.
.
.
Ποιος ξέρει όμως…ίσως σήμερα να είναι η δική μας αρχή…
Ίσως αύριο…..δεν μπορεί …κάποτε θα έρθει αυτή η στιγμή…
Η αιτία υπάρχει… την αφορμή ζητάμε….
…
..
.
Όχι για εμάς
Για την φουκαριάρα την μάνα μας……
ΕΛΛΑΔΑ.

ΠΑΡΚΙΝΓΚ ΓΕΡΟΝΤΩΝ (του Χρήστου Παπαχρυσάφη)

Πολύ ζέστη αυτό το καλοκαίρι.

Και όταν δεν έχεις και την δυνατότητα να πας σε κάποια παραλία τότε …βράσε ρύζι.

Και χρησιμοποιώ αυτή την φράση γιατί για να βράσω ρύζι είμαι μια και έπαθα γαστρεντερίτιδα και έχω κάνει την διαδρομή κρεβατοκάμαρα – WC ουκ ολίγες φορές.

Τώρα θα μου πείτε και τι μας το λες…

Δεν είναι αυτός ο σκοπός μου…

Το τι θα κάνω εγώ με τα οπίσθια μου αφορά εμένα

Η μάλλον εμένα και τους γιατρούς του νοσοκομείου που πήγα για να δω τι θα γίνει το χάλι μου.

Μα τι ωραίο νοσοκομείο?

Τι εξυπηρέτηση?

.

.

Τι κόσμος?

Καρφίτσα δεν έπεφτε.

Και πολλοί ηλικιωμένοι

Ένας παππούς μάλιστα μου έπιασε και την κουβέντα….

(σαν κάτι να θέλει να μου πει, λέω από μέσα μου)

Μου έλεγε για την σημερινή νεολαία…. Που αρρωσταίνει συνέχεια… που με το παραμικρό τρέχει στους γιατρούς…. Που αυτός 85 χρονών και ακόμα δεν έχει προβλήματα υγείας…..

Του λέω ….κάτσε βρε παππού… και αφού δεν έχεις πρόβλημα, εδώ τι θες?

Αυτό είναι μια άλλη ιστορία μου λέει.

Εγώ στην ζωή μου πάλεψα, αγωνίστηκα για τα παιδιά μου, τα προίκισα, τα πάντρεψα τα βοήθησα να δημιουργήσουν δική τους δουλειά, να έχουν οικονομική άνεση.

Τώρα όμως εγώ τους είμαι βάρος. Θέλουν να παν στην θάλασσα να κάνουν ένα μπάνιο αλλά εγώ δεν έχω θέση μαζί τους έστω και αν το αυτοκίνητο ΕΓΩ τους το πήρα… έστω και αν τα πίσω καθίσματα είναι άδεια.

Ούτε καν στο σπίτι δεν με αφήνουν για να μην ξοδεύω ρεύμα με το κλιματιστικό.

Με φέρνουν εδώ και με αφήνουν για να είναι λέει σίγουροι ότι και αν πάθω κάτι εδώ έχει γιατρούς.

Και σαν και μένα είναι και ο κυρ Κώστα εκεί… η κυρα Σοφία με την κυρα Άννα απέναντι…. Ο Ζαχαρίας που είναι εκεί στην γωνία….. γνωριζόμαστε ξέρεις μεταξύ μας…….

Δεν ξέρω παλικάρι μου αν το έχεις καταλάβει…. Αλλά σήμερα τα νοσοκομεία κάποιοι τα έχουν για ΠΑΡΚΙΝΓΚ ΓΕΡΟΝΤΩΝ.


Χρήστος Παπαχρυσάφης

Ελληνική πρωτομαγιά (του Χρήστου Παπαχρυσάφη)

Σήμερα γιορτάσαμε την εργατική πρωτομαγιά.

Ας πούμε τι γιορτάζουμε εμείς οι Έλληνες και πως το αντιλαμβανόμαστε. Θα μας βοηθήσουν και τα ιστορικά γεγονότα.

Όλα ξεκινούν από το 1872 στον Καναδά όπου οι διεκδικήσεις των εκεί εργατών κατάφεραν στο να πείσουν την κυβέρνηση για περισσότερους και πιο εύφορους αγρούς για να μπορούν να πάνε να μαζεύουν λουλουδάκια και να κάνουν στεφάνια.

Την σκυτάλη πήραν το 1886 οι εργαζόμενοι στο Σικάγο όπου ζήτησαν μια μέρα αργία για να μπορούν να μαζέψουν λουλουδάκια όπως οι Καναδοί και να καλωσορίσουν την άνοιξη.

Την σκυτάλη πήραν στην Ελλάδα το 1892 ο σοσιαλιστικός σύλλογος του Καλλέργη όπου δώσανε αγώνα για την προστασία των κόκκινων γαρύφαλλων και υπέρ της κατασκευής στεφάνων με τα υπόλοιπα λουλούδια.

Το 1936 έχουμε τους καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης οι οποίοι απαίτησαν μαζί με την συλλογή των λουλουδιών να το συνδυάζουμε και με εκδρομουλες και ψητά.

Σήμερα γιορτάσαμε λοιπών την εργατική πρωτομαγιά και τα λουλουδάκια που μαζέψαμε ας τα βάλουμε στα οπίσθια μας και να κάνουμε το παγόνι.

Γιατί λάθος πρωτομαγιά γιορτάζουμε.

Ευτυχώς που υπάρχουν και κάποιοι γραφικοί που τιμήσανε για άλλη μια χρονιά αυτούς που δώσανε την ζωή τους για ανθρώπινες συνθήκες εργασία και το οκτάωρο που δεν σταθήκατε ικανοί ούτε αυτό να υπερασπιστήτε. Που έχετε μετατραπεί σε παθητικοί οσφυοκάμπτες.

Και για τα μέτρα που συνεχώς αυξάνονται κρατήστε σφιχτά όλοι από ένα μαγιόξυλο και ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΑΣ.

  

Χρήστος Παπαχρυσάφης

Παραμύθι ή "παραμύθι" (του Χρήστου Παπαχρυσάφη)

Η ιστορία που θα γράψω είναι κάτι που μου συνέβη πριν από τέσσερα περίπου χρόνια.  
Λόγω του ότι ζούμε στην εποχή της αμφισβήτησης ίσως κάποιοι να την θεωρήσουν σαν “δημιούργημα της φαντασίας μου”, αυτούς θα τους παραπέμψω στην τελευταία μου παράγραφο.

Είχα κάποτε γνωρίσει ένα αξιόλογο άτομο, νοικοκύρη, άτομο που μέσα από κόπους χρόνων μπόρεσε να δώσει δουλειά σε πάνω από 10 άτομα, άτομο που με το σταυρό στο χέρι μπόρεσε και έκανε μια αξιόλογη οικογένεια, αλλά από την μια η αρρώστια του και από την άλλη η κρίση αναγκάστηκε και  έκλεισε την βιοτεχνία του. Σαν να  μην έφτανε αυτό τα χρήματα που χρειαζόταν για την ασθένεια του ήταν πολλά.

Κάποια στιγμή συνάντησα τον γιο του 13 χρονών ο οποίος πουλούσε αναπτήρες και στυλό και λόγω του ότι ήξερα την περίπτωση έβγαλα να του δώσω χρήματα χωρίς να πάρω κάτι. Η απάντηση που πήρα με πάγωσε «δεν ζητιανεύω κύριε, πουλάω». Να ανοίξει η γη να με καταπιεί! Πήρα φυσικά κάτι αφού πουλούσε.

Άκουσα κάποιους να  κατηγορούν το παιδί και τον πατέρα του πως έχουν διαλέξει την εύκολη λύση για να βγάλουν χρήματα. Αυτή είναι η σκέψη του νεοέλληνα που ξαφνικά πιστεύει πως ανακάλυψε τον τροχό μέσα από την πράξη ενός 13χρονου. Του νεοέλληνα που πιστεύει πως μόνον οι δικές του ανάγκες είναι υπαρκτές. Ίσως και να τους εκνεύρισε η απάντηση του μικρού στο σχόλιο τους. «Συγνώμη αν χάλασα την ευημερία σας αλλά για μένα προέχει η υγεία του πατέρα μου».

Και εγώ που ήξερα ντράπηκα και για λογαριασμό τους. Και επειδή στη ζωή μου προσπαθούσα να μη προκαλώ τους άλλους, να μη προσβάλω τους άλλους, να μην αμφισβητώ τους άλλους και γενικά να είμαι αυτό που λένε “καλό παιδί” μου έχουν μείνει πολλά αποθέματα ντροπής. Εμπρός λοιπόν, προσβάλλετε τον πλησίον σας, αμφισβητήστε, βρίστε και μη νοιάζεστε. Θα ντρέπομαι εγώ για λογαριασμό σας. 



Χρήστος Παπαχρυσάφης

Οι πορείες της ζωής

Η ζωή μας επιλέγει διάφορες πορείες.

Την πορεία του κύκλου όπου ζούμε τα ίδια πράγματα με τους ίδιους ανθρώπους (κάτι σαν την μέρα της μαρμότας) και που άλλες φορές αυτό μας ικανοποιεί γιατί διορθώνουμε τα λάθη μας και άλλες φορές μας κουράζει αυτή η ρουτίνα.

Άλλες φορές πάλι επιλέγει την ευθεία οδό όπου βαδίζουμε πάντα εμπρός και ζούμε αυτά που θα βρεθούν στον δρόμο μας και που όταν ρίχνουμε κλεφτές ματιές δίπλα μας βλέπουμε ανθρώπους που θα θέλαμε να γνωρίσουμε, να αγγίξουμε η ακόμα και να ερωτευθούμε αλλά που οι δρόμοι μας δεν συναντιούνται και χανόμαστε.

Άλλες φορές πάλι επιλέγει την πορεία του σλάλομ όπου αν και προχωράμε μπροστά, συχνά συναντιόμαστε με τις πορείες και τις ζωές των άλλων και που πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση να αρπάξουμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε αξιόλογους ανθρώπους.

Τέλος μερικές φορές επιλέγει την πορεία προς το πουθενά, χωρίς προορισμό, χωρίς να ξέρεις τι θες, να ψάχνεις ένα τίποτα, να συναντάς κάποιον κανένα και όταν καταλάβεις που βρίσκεσαι να είναι πλέων δύσκολο να γυρίσεις γιατί κάποιος καλοθελητής θα έχει φροντίσει να κόψει τον μίτο της Αριάδνης που θα σε βοηθούσε στην επιστροφή.

Σε εμάς πλέων απομένει το ποια πορεία θα επιλέξουμε.

Χρήστος Παπαχρυσάφης

Προβλήματα (του Χρήστου Παπαχρυσάφη)

Πολλά προβλήματα μαζεύτηκαν τελικά… συνωστισμός στο κεφάλι μου… και ο μόνος τρόπος για να ξεφύγεις είναι να τα καταγράψεις και να τα αντιμετωπίσεις με χιούμορ…. Αλλιώς χάθηκες…

Πρώτο βήμα λοιπών είναι να μετρήσω αυτά τα προβλήματα.

Και στο σχολείο (όταν τύχαινε και πήγαινα) μου λέγανε ότι για να λύσεις ένα πρόβλημα πρέπει να ξέρεις μαθηματικά

Έλα όμως που είμαι αδύναμος στα μαθηματικά, ακόμα και στην πρακτική αριθμητική.

Έτσι λοιπόν είπα να τα μετρήσω στα δάχτυλα.

Μετρώντας τα προβλήματα με τα χέρια όμως μου τελείωσαν τα δάχτυλα οπότε αναγκάστηκα να βγάλω παπούτσια και κάλτσες για να μετρήσω και με τα δάκτυλα των ποδιών.

Τότε είναι που ανακάλυψα την αιτία που τρυπούσαν οι κάλτσες μου.

Τα νύχια μου. Έπρεπε να τα κόψω. Αλήθεια πότε ήταν η τελευταία φορά? Έχω ξεχάσει!

Πήρα λοιπών το ψαλίδι και τα έδωσα να καταλάβουν.

Τότε όμως δημιουργήθηκε νέο πρόβλημα. Τα παπούτσια μου ξαφνικά μεγάλωσαν?

Η μήπως μίκρυνε το πόδι μου?

Δεν ξέρω πάντως από 44 ξαφνικά φόραγα 42. Και τέτοιο νούμερο παπούτσι δεν είχα. Έπρεπε λοιπών να βγω έξω να πάρω. Αλλά πως? Αφού αυτά που είχα ήταν βάρκα – γιαλό.

Σκέφτηκα λοιπών να τα γεμίσω με χαρτί τουαλέτας μπροστά για να είναι πιο άνετα. Την ώρα όμως που ετοιμαζόμουν να φύγω ξαφνικά ένιωσα την ανάγκη να πάω στην τουαλέτα, ένεκα ο καφές. Με τι όμως να σκουπιστώ μετά αφού το τελευταίο ρολό το χρησιμοποίησα για τα παπούτσια? Είπα λοιπών ότι ο μόνος τρόπος είναι να πλυθώ. Που να φανταστώ ότι το τηλέφωνο του ντους θα ήταν χαλασμένο και θα γινόμουν μούσκεμα. Αλλά δεν βαριέσαι. Μόνος είμαι στο σπίτι τι έγινε? Θα τα βγάλω και θα πάω να φορέσω άλλα..

Χα.

Εσύ είσαι που το λες. Με το που βγαίνω από το WC να πάω να αλλάξω ανοίγει η πόρτα και μπαίνει η γυναίκα μου με 2 φίλες τις.

Μη ταράζεσαι λέω. Παιξτο άνετος. Πήγα λοιπών στο δωμάτιο, έψαξα να βρω αλλά ρούχα, αλλά τότε διαπίστωσα πως η κραιπάλη των τελευταίων ημερών μου πρόσθεσε αρκετά κιλάκια και ξαφνικά μίκραιναν τα ρούχα μου. Για καλή μου τύχη βρήκα κάτι φόρμες που είχα πάρει μήπως και ξεκινήσω την γυμναστική και τελικά τις χρησιμοποιώ για πιτζάμες. Φοράω λοιπών τις φόρμες μου, τα παπούτσια 46 νούμερο και τότε κατάλαβα πως αισθανόταν ο Τσάρλι Τσάπλιν. Κάνε υπομονή λέω από μέσα μου. Μέχρι εδώ κοντά θα πας, ένα ζευγάρι παπούτσια θα πάρεις και θα γυρίσεις.

Μόλις έφτασα όμως στο μαγαζί και το είδα κλειστό ανακάλυψα ότι ήταν Κυριακή.

.

Μπα. Δεν με θέλει σήμερα η μέρα.
Να μετρήσω τα προβλήματα ξεκίνησα και έμπλεξα γιατί δεν έμαθα να μετράω.

Από την άλλη μου το έλεγαν οι γονείς μου….

ΧΡΗΣΤΟ ΜΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗ



Χρήστος Παπαχρυσάφης 

Και ξαφνικά μεγάλωσα (του Χρήστου Παπαχρυσάφη)

Και ξαφνικά μεγάλωσα….Έτσι!!!

Σε μια στιγμή!!!

Εκεί που στεκόμουν όρθιος κοίταζα αμέριμνος έξω από το λεωφορείο ξαφνικά μια φωνή με σπαστά Ελληνικά με ρωτάει!

Μήπως θέλετε να καθίσετε?

Ήταν ένας  νεαρός γύρω στα 18 που όχι μόνο το χρώμα τον έκανε να ξεχωρίζει αλλά και η ευγένεια του, κάτι που είχα καιρό να συναντήσω στον δρόμο!

Αρνήθηκα φυσικά αφού δεν συνηθίζω να «ρίχνω» άλλους για να πάρω κάτι που δεν το έχω περισσότερη ανάγκη από αυτούς.

Δεν ήταν το γεγονός αυτό που με πτόησε βεβαίως.

Αυτό που με πτόησε ήταν ότι 5 λεπτά αργότερα μου πρόσφερε την θέση μια κυρία γύρω στα 35, που όταν από περιέργεια την ρώτησα γιατί μου την προσφέρει μου απάντησε «από σεβασμό στους μεγαλυτέρους μου»

Να ανοίξει η γη να με καταπιεί

Έψαχνα εναγωνίως στο τσαντάκι μου έναν αναπτήρα να αυτοπυρποληθώ, κάτι για να σφαχθώ τέλος πάντων

Δυστυχώς το πιο αιχμηρό αντικείμενο που βρήκα ήταν ο νυχοκόπτης μου.

Με την ευκαιρία αυτή βέβαια μόλις κατέβηκα έκοψα τα νύχια μου.

Ίσως για να αποφύγω να σχίσω τις σάρκες μου!!!

Κλείνω εδώ γιατί πρέπει να πιω και το τσάι μου!!!

Μεγάλος άνθρωπος πια!!!

Χρήστος Παπαχρυσάφης

Κρυφτό (του Χρήστου Παπαχρυσάφη)

5…10…15…20…25…30…35…40…45…50…55…60…65…70…75…80…85…90…95…100.

Φτου και βγαίνω… Ένας τέτοιος, φτουυυ!… και άλλος ένας, φτούυυ!…  και άλλοι δύο, φτου, φτου.

Εκεί που παλιά, στα παιδικά μας χρόνια, ξέραμε όλο τον κόσμο, όχι με το όνομα του απλά, αλλά με το παρατσούκλι του, τώρα είμαστε άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Ξένοι μέσα στην πόλη μας, μέσα στην γειτονιά μας, μέσα στην πολυκατοικία μας. Και το κρυφτό που παίζαμε μικροί τώρα έχει αλλάξει. Τώρα παίζουμε κρυφτό στην ίδια μας την ζωή. 

Κρυβόμαστε από τον σπιτονοικοκύρη μας γιατί δεν έχουμε να πληρώσουμε το ενοίκιο. Κρυβόμαστε από τον διαχειριστή για να γλυτώσουμε τα κοινόχρηστα. Δεν σηκώνουμε τα τηλέφωνα μην τυχόν και μας πάρουν από τις τράπεζες για τα χρέη μας. Και ενώ παλιά μας φώναζαν με το όνομα μας, Γιώργο, Γιάννη, Χρήστο, τώρα μας φωνάζουν «ει εσύ» και καμιά φορά και «ψιτ εσύ». Ούτε ένας φίλος, ούτε καν ένας γνωστός στον ορίζοντα.

Μόνοι.

Φτωχοί.

Μόνοι και φτωχοί.

Εκεί που παλιά ταΐζαμε με τα αποφάγια μας τα σκυλιά και τις γάτες της γειτονιά, σε λίγο καιρό θα μας ταΐζουν αυτά. Όχι ότι θα μας ρίχνουν τα αποφάγια τους. Απλά θα μιμηθούμε τους παππούδες μας στην κατοχή. Δεν θα αφήσουμε τετράποδο να κυκλοφορεί ελεύθερο.

Χμμμ…

Φυσικά και αστειεύομαι.

Όταν λέω ότι δηλώνω φιλόζωος το εννοώ. Απλά τα γράφω αυτά για να διασκεδάσω με την μοναξιά μου. Την αποξένωση που σας έλεγα?

Τέλος πάντων. Θα επανέλθω άλλη φορά στο θέμα. Άλλωστε για να φτιάξω ένα καφέ ήθελα και γύριζα με το φλιτζάνι στη γειτονιά 2 ώρες να βρω λίγη ζάχαρη και τελικά τζίφος. Τι στο καλό παλιά αυτό έπιανε! Τώρα μάλλον μόνο στα ελληνικά σίριαλ γίνεται και αυτό γιατί βοηθάει στην πλοκή του σεναρίου.

Τι να κάνω?

Πάλι πικρό θα τον πιω τον καφέ;


Χρήστος Παπαχρυσάφης

Όνειρα (του Χρήστου Παπαχρυσάφη)

Ζωή ήσυχη, ήρεμη, χωρίς ανατροπές, χωρίς συγκινήσεις, μια ευθεία γραμμή που για να διασταυρωθεί με τις ζωές των άλλων θα πρέπει εκείνες να ελιχθούν.

Ζωή μικρή.

Ζωή νεκρή.

Που ζεις πλέων από συνήθεια, που βλέπεις να περνούν τα χρόνια από επάνω σου και εσύ να τα δέχεσαι έτσι, αδιάφορα.

Που έχεις ξεχάσει πως στην πλάτη σου κουβαλάς ακόμα εκείνα τα φτερά που πίστευες πως θα σε κάνουν να πετάξεις εκεί που έφταναν τα όνειρα σου.

Τα όνειρα που ακόμα έχεις βαθιά μέσα σου και που μόλις τολμήσεις να κάνεις μια αρχή πάντα κάποιος θα έρθει να σε κρατήσει να μην πετάξεις.

Που καρτεράς την επόμενη ευκαιρία διαφυγής

Δεν είσαι άτολμος μα έτσι σε είπαν

Δεν είσαι δειλός μα έτσι σου φέρονται

Ενώ είσαι τα πάντα κανείς δεν βλέπει τίποτα

Ένας κλόουν που όλοι βλέπουν το αστείο πρόσωπο 

και το φαρδύ χαμόγελο και κανείς τι κρύβει από κάτω.

Κλαίει ;

Γελάει ;

Έλα παλιάτσο ησύχασε, αυτή είναι η δική σου ζωή. 

Μάθε πλέον να την ζεις και μη γκρινιάζεις.
Βλέπεις όλοι κάνουν όνειρα για να τα πραγματοποιούν.
Εσύ πρέπει να κάνεις όνειρα για να ζεις με αυτά.


Χρήστος Παπαχρυσάφης

Περι φιλίας ο λόγος (του Χρήστου Παπαχρυσάφη)

Περνούν οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια και μαζί με αυτά περνά και η ιδία η ζωή. Και όταν κάτσουμε να κάνουμε ταμείο, άλλοι βρίσκουν την ζωή τους γεμάτη εμπειρίες και άλλοι ότι ήρθαν στον κόσμο αυτό μόνο σαν κάτι ενδιάμεσο για να περνούν κάποιοι άλλοι καλά.

Άλλοι να είναι τα υπερωκεάνια που κάνουν υπερατλαντικά ταξίδια και άλλοι κάποιες βαρκούλες που αρμενίζουν στο πουθενά, στο τίποτα.

Αν προσπαθούσα να παρομοιάσω την δική μου ζωή με πλεούμενο θα μου ταίριαζε το F/B Καβάλας – Θάσου. Που ξεκινάς από το ένα λιμάνι για το άλλο απέναντι και πάλι πίσω, τα ίδια και τα ίδια, κάθε μέρα το ίδιο δρομολόγιο, κάθε μέρα το ίδιο μικρό ταξίδι.

Και με μόνη συντροφιά του γλάρους που σε ακολουθούν, που σου κάνουν παρέα σε αυτά τα μικρά ταξίδια. Χρόνια ολόκληρα.

Και έρχεται κάποια στιγμή που καταλαβαίνεις πως κάποιοι γλάροι δεν έρχονται μαζί σου για παρέα, ποτέ δεν σε είδαν έτσι. Πως απλά σε ακολουθούν γιατί με το μονότονο κύμα σου βγάζεις τα ψάρια στον αφρό και είναι πιο εύκολη η αναζήτηση της τροφής τους.

Αχ και να έβρισκα το κουράγιο να διώξω όλους αυτούς τους ενοχλητικούς γλάρους που με ακολουθούν μόνο και μόνο από εκμετάλλευση. Να γινόμουν φιλόξενος μόνο για εκείνους τους γλάρους που βλέπουν το δικό μου σκαρί φιλόξενο. Που στέκονται στην πλώρη μου για να μου επιβεβαιώνουν για την σωστή μου ρότα. Που στέκονται στην πρύμνη μου και αφήνονται στην δική μου βούληση να τα οδηγήσω εκεί που πρέπει. Σε κοντινά λιμάνια, γνώριμα.

Αφού και εγώ όταν μεταμορφώνομαι σε γλάρο, έτσι είμαι. Για το σκαρί που ακολουθώ νοιάζομαι και όχι να χορτάσω την πείνα μου.

Ας σταματήσω όμως τους συλλογισμούς μου κάπου εδώ… βλέπω να έρχεται το δικό μου φιλόξενο σκαρί.

Χρήστος Παπαχρυσάφης