Άτιτλο (του Θεοφάνη. Λ. Παναγιωτόπουλου)

"Προσπάθησε να τα φυλάξεις ποιητή,
όσο κι αν είναι λίγα αυτά που σταματιούνται"

Έψες μεσάνυχτα
στ' ονείρου
την ανώνυμη γοητεία
την άγια στιγμή
σαν άνθιζε
το ερεβώδες νυχτολούλουδο
αιγυπτιακό καραβάνι φάνηκε
στο πέλαο
- κρεμιόντουσαν απάνω του -
φωνές αντρών κι βαριές χειρονομίες
οι γιοί του Ποσειδώνα
υποτάσσαν τ' αφρισμένα κύματα.
Ένιωσα κύμα ορφανάλμυρο
- θήραμα παγιδευμένο -
πρόωρα γεννήθηκε
ο φεγγαροθρεμμένος ηδονισμός
μόνιμο σπίτι να έχω
την θάλασσα τούτη.
Κάτω από γέρικο δέντρο ελαίας
( μ' ελεύθερους τους γιους της Αθηνάς)
το Πάνθεον
βυθίζεται στο πέλαο της συγκατάβασης.


Θεοφάνης.Λ.Παναγιωτόπουλος

Αφτέρωτοι άγγελοι (του Κώστα Ζαϊκιδη)

Σε άβρεχτα μάτια του κόσμου μια θάλασσα βαστιέται.
Ένας κατακλυσμός, αρχαίες και μέλλουσες αμαρτίες τάχα να ξεπλύνει.
Άγγελοι αφτέρωτοι χέρι με χέρι ψηλά μας χαιρετούν.
Δεν τους αξίζει στης γης τα πορφυρά σεντόνια  πια να φιλοξενηθούν.
Δεν τους αξίζει τρεμάμενο νανούρισμα με φοβισμένο βλέμμα.
Δεν τους αξίζει της μάνας γλυκοφίλημα, επιθανάτιος ρόγχος να βουβαίνει.
Δεν τους αξίζει η ασκήμια του κόσμου που μέσα τους εκρήγνυται, πριν προλάβουν βόμβες να ατιμάσουν αμόλυντα σκηνώματα.
Γι' αυτό με ανεστραμμένο βλέμμα,  σελώνοντας ένα σύννεφο και γκέμια δύο ακτίνες στον ζωοδότη ξεπεζεύουν.
Άγονται στη χορωδία αγγέλων, που ταξιθέτες μοιράζουν θέσεις αγάπης πρώτης γραμμής και αθάνατα χαμόγελα ψυχής.
Λύπη, πόνος και θλίψη, δίχως αποστολέα,
ταχυδρομούνται, για ισόβια παραλαβή,
στη γη των αφιλόξενων.
Αυτό που μας αξίζει.


                      Κώστας Ζαϊκιδης