Εμπιστοσύνη (της Γεωργίας Κιτσούκη - Βασιλειάδου)

Πρέπει να ξέρεις να κρατιέσαι καλά απ της εμπιστοσύνης την πλάτη Να γραπωθείς πάνω της και να μην την αφήσεις όσες σκέψεις κι αν σε κιοτέψουν, όσα χέρια κι αν σε τραβήξουν. Θα βαδίζει στα τυφλά, μα εσύ θα λες πως ξέρει το δρόμο Θα κουραστείς πάνω της, δε θα σου δώσει αγκαλιά. Πάνω της θα σαι , θα γλιστράς. Σε κάθε βήμα, θα κλυδωνίζεσαι. Κι αν χρειασθεί, χωρίς νύχια θα μείνεις Θα λιώνουν σε κάθε προσπάθεια που θα πέφτεις και θα ξαναπιάνεσαι Από μια πτυχή, από μία άκρη, από μία λέξη Πονάει πολύ σαν πέφτεις Πληγώνει και απογοητεύει Σέρνεται η λογική σε βράχια αμφιβολίας, αποριών, αυθαίρετων συμπερασμάτων Κι αν προλάβεις να σκαρφαλώσεις πάλι πέταξε όσα σκέφτηκες Αν όμως άξιζε που έφυγες ένα να χεις να θυμάσαι Πως σαν έχασες την εμπιστοσύνη τώρα ήταν για μια φορά. Κάθε φορά, ίδιο θα είναι το ταξίδι. Μα δε θα μοιάζει με κανένα άλλο.


Γεωργία Κιτσούκη - Βασιλειάδου

Υπόσχομαι (της Ιωάννας Καβαγιάδια)

Υπόσχομαι....
Πώς κάθε μέρα θα με αγαπώ...
Στην ανατολή θα κρεμάω αδοκίμαστες
ελπίδες και σε κάθε αύριο θα θυμάμαι να τινάξω,
όσες στο φως ξεθώριασαν!
Υπόσχομαι...
Πώς ο ήχος των βημάτων μου θα καρφώνει στους δρόμους
την βοή του πάθους μου
και τα χείλη μου θα βάφουν με κόκκινο τ΄άχρωμα παρτέρια
στις καρδιές που διαβαίνω...
Θα στραγγίζω όλη την ευωδιά του κορμιού μου
και θα γονιμοποιώ την Άνοιξη,
να βρούν κλαριά τα πουλιά να πλέξουν όλο
το κελάρυσμα στους καταρράκτες των μαλλιών μου...
να λουστεί η ομορφιά του αλλόκοτου,να τινάξει
τις στάλες του ανεξάρτητου νου,μέντα να δροσίσει τον αέρα...
Υπόσχομαι....
Πώς θα ποτίζω την Λεύκα μου ...να μεγαλώνει ο
ίσκιο της να ξαποσταίνουν όσοι αδύναμοι άκαρδα πληγώνουν...
θα σκύβω με το καρδιόσχημο στην κόγχη της
γλώσσας μου ,να γλύφω κάθε πόνο να περνά...
και θα βασιλεύω την γεύση μου αυτή ,σαν πληγωμένη δύση
στον ψυχρόαιμο ορίζοντα..
Υπόσχομαι...
Να ρίχνω το γέλιο μου σε τρικυμίες της θάλασσας και να στεγνώνω
έπειτα την αλμύρα του με τα μανταλάκια της ψυχής μου...
Από βραδύς σε καθρέφτες θα κοιτώ την ομορφιά της γύμνια μου ,
αθέατα άσπρα φτερά αγάπης θ΄αφήσω ν΄ανεμίζουν χάδια οι βοριάδες που φυσούν στο φουστάνι ...
Υπόσχομαι....
Πώς θα με πηγαίνω στην γιορτή των θερμών χρωμάτων ....
το φεγγάρι στα φλογισμένα μου στήθη θα κοιμίζω...
Να βρίσκει πάντα η ερωμένη ζωή ,ένα άδειο
δίπλα μου προσκέφαλο να ξαποσταίνει την ανάσα
των ονείρων μου,να διανθίζουν στο πρωινό μου βλέμμα
σκορπώντας την λαγνεία των ρόδων της ψυχής μου!



Ιωάννα Καβαγιάδα

Αχτίδα φωτός (της Χρυστάλλας Κοσμά)

Σκοτάδι….

Ανταριασμένος ουρανός…..

Βρυχάται… με θλίψη….

Αφήνω τα δάκρυα της μετάνοιας σου να μου μουσκεύουν  το σώμα…..

Ταράζομαι….. ούτε αυτή η βροχή δεν πνίγει τον πόνο…..

Νιφάδες χιονιού θυμίζουν την ξεχασμένη μου αθωότητα….

Φυσάει μανιασμένα….

Πετάει σ’ ένα σοκάκι ότι όμορφο είχαμε ζήσει…..

Μου χαμογελάει δειλά μια αχτίδα φωτός…..

Ένα ουράνιο τόξο διώχνει οριστικά τη μαυρίλα σου απ’ τον ουρανό μου…..


Χρυστάλλα Κοσμά

Να γνωρίζω εαυτό (της Βίκυς Δρακουλαράκου)

Πίνακας Mark Arian

Δικαίωμά μου μάτια μου
να σ΄έχω στη ζωή μου.
Να μου λακτίζεις τους ανθούς
κάτω απ΄ το έναυσμα της λήθης.
Να είσαι ο άγγελος .. εξάγγελος
που αναγγέλλει στην ψυχή
το απαύγασμα μιας θύμησης
του επίγειου παραδείσου.
Να ζω για νύχτες ολομέταξες
με την πλουμιστή θωριά σου
που ρέει πάντα ασίγαστη
και ασύστολα στη φλέβα.
Πάνω στον ολόγλυκο ανθό
της ύπαρξης σου ξέστρατα ν΄αλητεύω
στη γεμάτη θάλασσα απ΄τ΄αστέρια σου
σε ταξίδια που διψώ να αρμενίζω.
Να γνωρίζω εαυτό.. στο δείπνο της ζωής μου..
τη βιωμένη μοναξιά να εμπορεύομαι στην εκβολή του φωτός σου!
Να δηλώνω υποταγή στην αφυπνισμένη ήβη..
της ψυχής μου τα παρτέρια με τους κήπους σου να στολίζω..
τη γεύσης σου να δέομαι να ΄ρθει
μαζί μου να κυλιστεί στις άσπρες αμμουδιές
μες στα νερά της ακροθαλασσιάς
και στο βυθό του φεγγαριού η σκιά σου να κυλάει γλυκά
και ν΄αγγίζει τη δικιά μου!
Να ανοίγουν οι ουρανοί όταν ακούγονται
του έρωτα οι βηματισμοί στη λαγαρή πόρτα της αυλής μου..
κι εγώ λυρικά να επισκευάζω το κορμί τον έρωτα ν΄αντέξει!
Στη στεριά μου όταν πνίγομαι
κι ο αγιοποιημένος πόνο μου επιστρέφει,
μ΄ένα φιλί σου το μερτικό του να σκοτώνω!
Η σαγηνεύτρα προσμονή ελεύθερη να ξεχύνεται
στων ματιών σου την απεραντοσύνη.
Μέσα μου η έφηβη να υποκύπτει
σ αρώματα και ηδονές
απ΄τους ξεχασμένους θησαυρούς της..
με την αθανασία της να ντύνομαι και πάλι!
Στα χείλη μου να ακουμπάς τις μουσικές του κόσμου,
φιλώντας τα να γυρίζει ο ποταμός
στους διψασμένους κάμπους!
Δικαίωμά μου μάτια μου να αγαπώ..
αυτό το ρίγος που περνά, μες την ψυχή μου ακόμα..
να ζω για την στιγμή που με κοιτάς
με το φιλί στο βλέμμα!
Και την πλώρη των ονείρων μου..
στη δική σου θάλασσα ν΄αφήνω !

Βίκυ Δρακουλαράκου