Πέσαν οι μεντεσέδες
απ τα ξύλινα κουφάρια
του παραθυριού.
Μα ένα θαύμα,
κρατιέται γερά,
απ' τη μοναχική καλημέρα
εκείνου του παιδιού,
που γλυκολαλούν τα χείλη του
λες και είναι ψαλμός.
Αντίλαλος που χάνεται
στα κύματα τ' αγέρα.
Αφύσικη ετούτη η μοναξιά.
Μοιρολογεί,
τη χαμένη παιδικότητα.
Κι όμως,
εκείνο φαίνεται
να παίζει ανέμελο,
με κάτι κλαδιά από έλατο
και κάτι κουκουνάρια.
Αφύσικη και η πεθυμιά
να ξαναγεννηθεί.
Να ξαναγεννηθεί,
κάτω απ' τον ίδιο ουρανό.
Τον ουρανό τ' Αυγούστου.
Αχ, και να μύριζε λέει,
ξανά τη μάνα
και να 'κλεινε στις χούφτες του
όλες τις λειτουργιές της Παναγιάς.
Αχ, και να θήλαζε λέει,
γλυκό κρασί
και να 'ψελνε με δύναμη απαντοχής
εκείνον τον ψαλμό,
που ο αντίλαλός του
θα επέστρεφε
στα έγκατα της γης του.
Ν' άγιαζε τη μοναξιά
να γέμιζε,
το ιερό ποτήρι της ψυχής του.
Αχ, και να γινόταν λέει,
ν άφηνε ένα κλαδί από έλατο
στο παραθύρι εκείνο.
Μα πέσαν οι μεντεσέδες
σε χρόνο ακατάλληλο
δίνοντας ένα τελος,
ένα τέλος,
με γεύση από πρόσφορο.
Αχ, και να μύριζε λέει ξανά τη μάνα.
Αχ, και να'ταν,
να ξαναγεννηθούν μαζί
έναν Αύγουστο.
Μαρία Δημοτακη
