Ήρθα (της Σωτηρούλας Τζιαμπουρή)

Ήρθα Βροχή κι απόψε! Δυνατή!

Βρέχει πόνο η ψυχή σου.

Μέσα στην παγωνιά σου η φωνή σου ραγισμένη.

Σε σκοτώνει το κενό.

Ένα κενό που σε κυνηγάει τα βράδια σαν δαίμονες.

Μούσκεψε το σ' αγαπώ και χάθηκε μαζί με τις στάλες.

Γλίστρησε στη δίνη της καταιγίδας και χάθηκε,

μ' ένα βρεγμένο χαμόγελο που έσταζε λύπη.

Τα μάτια σου έτρεχαν τόσα γιατί,

που έγιναν χείμαρρος.....και πάλι ερημιά....

Κάτω από ένα ουρανό που έκλεγε ασταμάτητα.

Μην κλαις!

Μην πονάς ψυχή μου !

Ήρθα!

Ήρθα να πάρω τον πόνο σου.

Ήρθα να γεμίσω το κενό σου .

Πάρε την ανάσα μου!

Ζήσε!

Πάντα ήμουν εδώ!

Το ήξερες .

Δεν το ‘βλεπες; .

Σωτηρούλα Τζιαμπουρή 

Μέχρι πόσο να αντέξει η ψυχή μία τόση ομορφιά (της Ζωής Χαλκιοπούλου)

Μέχρι πόσο να αντέξει η ψυχή την τόση ομορφιά!

Τυφλώνομαι απ΄ την λάμψη

όταν με κοιτάζουν δύο μάτια

που καθρεφτίζουν τα καλοκαίρια της ζωής μου.

Ο ουρανός σκύβει ν αφουγκραστεί την ανάσα σου

κι η θάλασσα ανταριάζει στην αντρική φιγούρα.

Σμίγουν μαζί κι αναθαρρεύει η καρδιά μου.

Μη κλείνεις τα μάτια όταν θέλεις να ονειρευτείς.

Είσαι το ίδιο το όνειρο της μοναξιάς μου.

Το φως που κυλάει στις φλέβες μου.

Τα βλέφαρά σου δίνουν πνοή,

ένα απαλό αεράκι, θρόισμα των φύλλων.

Σαν τις ρίζες που βρίσκουν δρόμο στην ψυχή μου

για να  υμνήσουν τον έρωτα..

Δεν έχει λόγια το τραγούδι

παρά μόνο τους χτύπους της καρδιάς.

Κι όταν χαθούν οι νότες

θα σταματήσει να χτυπάει.

Την Αγάπη όμως αιώνια προσκυνάει,

εκεί που συνάντησε η θάλασσα τον ουρανό.

Ζωή Χαλκιοπούλου

Το ζεϊμπέκικο του αδερφού (της Ελένης Ταϊφυριανού)

Η ορχήστρα παίζει το τραγούδι σου, και συ κλείνεις τα μάτια και στενάζεις... Σηκώνεις το ποτήρι, άσπρο πάτο και σηκώνεσαι στητός στην πίστα με τα χέρια απλωμένα... Η μουσική φέρνει στροφές στα βήματα, και μια ρυτίδα ανάμεσα στα φρύδια δείχνει τον καημό σου... Άγγελος με τις φτερούγες σου ανοιχτές, δεν βρίσκεις ουρανό για να πετάξεις... Πατάς δεξιά...πατάς ζερβά τινάζεσαι, λες σφαίρα να σε βρήκε κατάστηθά σου... Κι ύστερα σκύβεις και λυγάς, σαν να προσεύχεσαι σ' ένα θεό, που έχεις μέσα στο μυαλό σου... Και' γώ, στην άκρη σε κοιτώ, κι έχω ένα κόμπο στο λαιμό μου... Θεέ μου! Τι ομορφιά! τα χέρια μου χτυπάω στο ρυθμό σου... Και ξέρω πως εκεί που ξημερώνει, η Μάνα στέκει και σε καμαρώνει...


Ελένη Ταϊφυριανού