Νύχτα πονετική (της Παρασκευής Κηπουριδου)

Πονετική απόψε η νύχτα.
Τα λιγνά μας όνειρα,
σε ασημένια σπάργανα τυλίγει.
Το σβησμένο μας βλέμμα,
με ασημένιες ανταύγειες ντύνει.
Των άστρων την ευλογία,
στον ταλανισμένο τόπο απλώνει,
ασημοκέντητο προσδοκίας σεντόνι.
Τον σπόρο της ελπίδας βλασταίνει,
στους χέρσους αγρούς της ψυχής.
Όλους εμάς, που ηττημένοι ζούμε,
που τραγικά κωφεύουμε,
εμάς που εθελοτυφλούμε,
εμάς τους διχασμένους,
κι απίστευτα προδομένους,
να κάνουμε όνειρα μας ωθεί.
Παλεύοντας, στο σκοτάδι
σθεναρά,να ανοίξουμε ρωγμή.
Να στοχεύσουμε του ήλιου το φως.
Αξίες να ανασύρουμε κι αρχές,
απ’ το πηγάδι της λήθης που τις τρώει.
Τούτη η χώρα, ετούτος ο λαός,
σκοταδισμό για πολύ δεν αντέχει.
Ώρα να πετάξουμε την ήττα,
περήφανα, να σηκωθούμε ορθοί.


Παρασκευή Κηπουριδου

ΣΚΑΡΙΑ (της Αρετής Γουργιώτου ΦΥΚΟΕΣΣΑ)

Κείτονται!
Στην στεριά αφημένα,  συνέρημα κι αφρόντιστα,
τα δυό σκαριά.
Η μάννα τους η θάλασσα τα νανουρίζει,
σε ιαματικές θύμησες πηγαίνοντάς τα.
Όταν βασταγερά κι ολόλαμπρα και ποντοπόρα
ένα ήντουσαν με την λαφράδα τ' αγεριού
και του Αίολου το μάνιασμα.
Ακμής και νιότης αντικαθρέφτισμα στου γιαλού το κάτοπτρο!
Ορθόπλωρα μιλήματα με τον πέρφανο κυματισμό.
Κι οι κύρηδες κι αφέντες  πάνω τους  αποθεμένη
του επιούσιου ελπίδα.

 Τώρα, κουφάρια κατά γης πεταμένα!
Σκουριά αγκαλιάζει τα πλάγια τους
και τα ονόματα σβησμένα κι αυτά.
Αλήθεια, ποιά  ήταν;
Μυρσίνη, Αλέξανδρος, Νικόλας, Νεφέλη;

Σκαριά και μεις οι άνθρωποι από τον Χρόνο λαβωμένα,
παραδομένοι σε ονειροαρμενίσματα ανέφικτα πια.!
Αλήθεια, ποιό το όνομά μας;

Αρετή Γουργιώτου  ΦΥΚΟΕΣΣΑ


Β' ποιητική συλλογή, υπό έκδοσιν