Το πράσινο της πατρίδας μου
χάθηκε μες το μαύρο της φωτιάς...
Το γαλάζιο του ουρανού της καλύφθηκε από πυκνό καπνό...
Ο καλοκαιρινός χρυσός ήλιος της,
κόκκινος έγινε από ντροπή
στα έργα των ανθρώπων...
Κι εγώ μια στάλα άνθρωπος
κλαίω και θρηνώ
τα δάση που έπαιξα παιδί,
το κελάιδημα των πουλιών
που σώπασε,
την ανάσα που μου πήραν...
Σκάλισα στάχτες και αποκαίδια
λίγη ελπίδα για να βρω.
Καμμένη γη...
Κουφάρια ζώων με τη φρίκη
και τον πόνο χαραγμένα στα αθώα πρόσωπά τους.
Δακρυσμένα μάτια και
κόποι μιας ζωής, χαμένα...
Με χέρια καθαρά σκάλισα τη φρίκη, λίγη ελπίδα για να βρω...
Τι κι αν λερώθηκα, τι κι αν άγγιξα
τη φρίκη του θανάτου...
Βρήκα ελπίδα στο Θεό και άναψα καντήλι...
Δε μου έμεινε τίποτε άλλο πια...
Μια προσευχή,
θυμίαμα σ' εκείνον,
να αναστήσει
την πατρίδα μου ξανά
μέσα από τις στάχτες...
Photo: Giorgos Stamkos.
