Σε λάθος προορισμούς (της Πολυξένης Ζαρκαδούλα)

Περπατούσαμε χέρι χέρι στον ίδιο δρόμο
μα δεν κατάλαβες πως έκρυβα τόσο πόνο!
Ήσουν μόνο ταξιδιώτης
της καρδιάς μου τυχοδιώκτης!

Ένοιωσα τόσο πολύ μόνη μου
δάκρυα κύλησαν στο σεντόνι μου!
Αμέτρητα χρόνια έμεινα κοντά σου
αναζητώντας τα χαμένα φιλιά σου!

Έκανα μαζί σου μία μεγάλη πορεία
άδοξα έληξε η δική μας ιστορία!
Ήταν όλα ψέματα κι απάτη
φωτιά θα βάλω στα παλιά λάθη!

Πολυξένη Ζαρκαδούλα

Ανάσες έρωτα (της Σωτηρούλας Τζιαμπουρή)

Πόση παγωνιά!

Φυσάει ανάσες!!

Κρύες ανάσες!

Σαν από χιόνι φτιαγμένες.

Κρέμονται από του έρωτα τα χείλη σου.

Κυλάνε στο στήθος σου και χάνονται κάπου εκεί στην καρδιά! 

Κάπου εκεί ψάχνουν να ζεσταθούν!

Κάτω από τα σεντόνια.

Πάρε με αγκαλιά και άκου τους ψιθύρους μου που λένε σ' αγαπώ!

Ζέστανε με !!!!

Με ένα φιλί! Μ 'ένα γλυκό ζεστό φιλί.

Που αναζητά το απέραντο του κορμιού σου .

Να πιω !!!!!

Να γευτώ ένα φιλί, κραυγή στο άγγιγμα σου, σαν την παλάμη του ανέμου.

Ένα φιλί ασπασμός στον χτύπο της καρδιάς σου , στη ψυχή σου.

Ξημερώματα πάνω στον Έρωτα!!!!!!!
Κι απ την ανάσα σου .......γεννήθηκα δική σου…..


Σωτηρούλα Τζιαμπουρή

Τα δάκρυα (της Αθανασίας Δαμπολιά)

Τα δάκρυα, είναι η καταιγίδα της ψυχής
που πέφτουν με ορμή στο ξέσπασμά της....
Κι αλίμονο, αν βρίσκεσαι με βάρκα μοναχή
σε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα βαθιά της.

Τα δάκρυα, γίνονται ποτάμι ορμητικό
που σέρνει τα πάντα στο πέρασμά του.
Κι αλίμονο, αν βρίσκεσαι μέσα σ` αυτό....
πνιγμένος θα βρεθείς.... μες τη θωριά του.

Τα δάκρυα, είναι λόγια της ψυχής.
Μιλούν τα όσα...... δεν μπορούν τα χείλη.
Κι αν ξέρεις, να διαβάζεις τη ζωή
ζυγίζεις τη σιωπή.... μέσα στη δίνη.

Αθανασία Δαμπολιά

Το καλό κορίτσι (της Ελένης Ταϊφυριανού)

Μια ζωή το καλό κορίτσι...
Το φρόνιμο, το υπάκουο...
Γιατί έτσι ήθελε η Μαμά,
ένα βλέμμα της έφτανε
για να κατεβάζω το κεφάλι...
Μη μιλάς, και μη γελάς δυνατά,
δεν κάνει...τι θα πει ο κόσμος?
(Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν έπρεπε
να γελάω δυνατά...και τι δουλειά
είχε ο κόσμος να πει κάτι γι' αυτό)...
Πρόσεχε πως κάθεσαι
κατέβασε τη φούστα σου...
Μια ζωή αυτά τα ...Μη... Τα Πρέπει...
Τι καταπίεση θεέ μου...
Γι' αυτό και 'γω, άφηνα τη φαντασία μου
ελεύθερη, να γυρίζει αχαλίνωτη,
ξυπόλυτη, και με ξέπλεκα μαλλιά,
να τρέχει στους αγρούς και στα λιβάδια,
να τσαλαβουτάει στα νερά,
να σκαρφαλώνει στα δέντρα,
να γδέρνει τα γόνατα,και μ' ένα ξύλο,
σαν άλλος Δον Κιχώτης...να ξιφομαχεί
με τους δικούς της Ανεμόμυλους...
Και μετά κατάκοπη από τα ταξίδια της,
να γυρνάει να φωλιάζει σ' ένα σώμα
κι ένα μυαλό, πειθαρχημένο φαινομενικά...
Μέχρι ν' αρχίσει να ασφυκτιά και πάλι
και να ζητάει να τρέξει ελεύθερη...
Αχ! Φαντασία μου ξεμυαλισμένη,
πως μπορείς και συνυπάρχεις μαζί μου?
Τρέμω την ώρα που θα γίνει η έκρηξή σου,
και σαν λάβα ηφαιστείου
θα τα σαρώσεις όλα στο πέρασμά σου
και θα τα στείλεις στο διάολο,
και τα πρέπει...και τα μη
και όλα τα ταμπού και τις προκαταλήψεις,
και μετά ελεύθερη και γυμνή...
Θα βγεις να χορέψεις στη βροχή...


Ελένη Ταϊφυριανού.