Άτιτλο (της Ελένης Κιουπη)

Κάτι φτεροκοπάει απόψε πάλι
Ανάστατη σηκώνομαι
Ξέρω μ' αντέχουν οι νύχτες μου
Οι μέρες όχι
Κρύβομαι μη με δούνε
Απόψε θα σταθώ παράμερα να δω πως πνίγεται το φεγγάρι
Και πως στρώνει το βόρειο σέλας η βεράντα μου
Με ελεημοσύνη με αγιάζει η νύχτα
Ολόκληρη θάλασσα ένας χτύπος
Και το στρώμα μου κολυμπάει δεμένο με χίλια καραβόσχοινα και δύο κλειδιά η άγκυρα
Η μπάντα του ουρανού διά πασών στάζει φωνήεντα και ποιήματα
Έλα να δώσουμε φιλοδώρημα
Θα βρέξει ψυχή

Βρέχει
Και η πόλη μου ρουφάει αχόρταγη
Διψασμένα τα πεζοδρόμια και οι ποδηλατόδρομοι
Τα δέντρα ανακουφισμένα ανασαίνουν
Ποτίστηκε και η πληγή σου
Άρχισα να κεντάω φουσκωτό και κομποβελονιά
Με χρυσό κουβάρι
Όλα χαραγμένα στην παλάμη


Ελένη Κιουπη

Μια μέρα (της Μπέττυς Κουτσιου)

Και μία μέρα...
Όταν θα έρθεις να με ζητήσεις..
Δεν θα βρείς τίποτε απο εμένα εδώ.
Θα σου γνέφουν οι περαστικοί.
Θα σου κρυφογελάνε τα παιδιά που παίζουνε..
Πώς με είδανε λίγο πρίν..
Να περνάω με ένα άσπρο φουστάνι..
Και έναν  ήλιο στα μαλλιά.
Μα δεν θα με προφταίνεις ποτέ.
Ώσπου ένα βράδυ ..
Θα σου ψιθυρίσουνε δύο νυχτολούλουδα..
Θα σου μαρτυρήσει το φεγγάρι..
Πώς τίποτα δεν μένει απο μία ψυχή όταν την σκοτώσεις.. Μόνο το σώμα μένει.
Και περνάει πάντα έρημο και μόνο,τον δρόμο της μοναξιάς και της λύπης.
Ψάχνοντας να βρεί ενα τέλος σε όλο αυτό το μαρτύριο..
Που το καταδίκασες..
Ερήμην του..

Μπέττυ Κουτσιου