Άτιτλο (της Χάρις Παρασκευοπουλου)

 

Η πάροδος του χρόνου
-φαίνεται-
δημιουργεί τέρατα.

Δεν είναι τα πράγματα
ήρεμα τώρα πια.
Ούτε τρυφερά, όχι, όχι.

Βία ξεπροβάλλει μέσα από τα σκοτάδια
εκείνα με τα γελαστά πρόσωπα
και τα φώτα νέον

Εκείνη η βία που αναγνωρίζει
το δέρμα
σαν χαρτογραφείται από μακριά.

Να νιώθω το βλέμμα σου
παντού
επάνω μου.

Να έρχομαι σε σένα
με την πιο παράδοξη
μανία.

Χρόνε, έχθρέ μου
πολύτιμε,
ευχαριστώ.

Τελευταία
τα δώρα σου
γίνονται όλο και πιο ερωτικά.

Έτσι θα σε νικήσω,
αγγίζοντας του δέρματος
τη λαχτάρα...

Χάρις Παρασκευοπούλου

Ψίθυροι βουβοί. (της Γιώτας Κλουτσουνη Παπαδάκη)

 

Θα καίγονται όλα μέσα σου.
Σκόρπια χαλάσματα θα μοιάζουν.

Κι εσύ βουβά θα ψιθυρίζεις. 
Σε αγαπάω ακόμα.

Αγγίγματα τις νύχτες θα ζητάς.
Σε ξένο σώμα.

Μα στην ουσία, για μένα θα πονάς.
Το ξέρω ακόμα.

Ψίθυροι βουβοί θα σε τυλίγουν. 
Θα μοιάζουν με θηλιές και θα σε πνίγουν.

Αγάπη μου θα λες και θα δακρύζεις. 
Και τ' όνομά μου στα χείλη θα ψελλίζεις. 

Ψίθυροι κραυγές, θα κλαίει η καρδιά. 
Θα καίει το σώμα σου για μιά αγκαλιά. 

Έλα να με βρεις...
Άν μ'αγαπάς...
Μακριά από μένα πώς μπορείς;

Ψίθυροι βουβοί...
Κραυγές που γίναν με τον καιρό. 

Πονάει η αγάπη μάτια μου. 
Κι εγώ πονώ. 

Η ανάσα μου μακριά σου είναι μισή. 
Μου λείπεις και σε θέλω...
Βράδυ, πρωί.

Γιώτα Κλουτσουνη Παπαδάκη