ΚΟΙΤΑ ΓΥΡΩ (της Λουκίας Παπαδοπούλου)

Κοίτα γυρω σου

αδικα ο κοσμος πεθαινει

ο πλανητης βαρια ανασαινει

Σου ρημαζουν ονειρα ελπιδες

και συ ματαια ψαχνεις σωτηριας σανιδες

Κοιτα διπλα σου η ζωη αργοσβηνει

η εξουσια το αιμα σου πινει

Σου στερουν την χαρα και τον ηλιο

με τον χαρο σου πλεκουν ειδυλλιο.

Κοιτα μεσα σου 

μηχανη εισαι που εχει σκουριασει 

η ανθρωπια σου αραχνη εχει πιασει.

Σαν ρομποτ σου επιβαλουν να ζησεις

κι απ'την μνημη ποιος εισαι να σβησεις.

Ξεκληριζουνε Χωρες, Κοπους, Αισθηματα

δουλος γινεσαι για ελαχιστα χρηματα.

Σε μια πλανη γοργα ταξιδευεις

στο ποταμι της ληθης οδευεις.

Κατσε σκεψου τι θα πει Ελευθερια

ο καθενας να εχει την ιδια ευκαιρια.

Μα  εσυ στα καφε συζητησεις οργης

με απογνωση ταχα και θυμο της στιγμης.

Οργανωνεις τα πλανα μιας πορειας θολης

εξω απ'τα τειχη μιας σαπιας βουλης

Κοιτας γυρω μα δεν ειναι αρκετο

στο τραπεζι αν δεν βαλεις ψυχη και Χριστο.

Κοιτα γυρω και μην βαλεις τα κλαματα

οταν μας δεις να γυρναμε σαν αγρια φαντασματα.

Κι αν ακομα ολα αυτα δεν σε ενοχλησαν

των παιδιων σου τα δικαια, να ξυπνησεις δεν σε ωθησαν.

Τοτε εχεις ηδη πεθανει και δεν το ξερεις 

και απ'τον καναπε σου μου λες υποφερεις.

Στην ουρα τρεχα τωρα πριν φεξει

για να παρεις το αιφον 6

κι οταν νιωσεις παντου καταχνια

 Ε! μην φαβασαι αφου θα εχεις στο χερι το αιφον 9

Λουκία Παπαδοπουλου

Εξηνταδυο φεγγαρια (της Λουκίας Παπαδοπούλου)

Σε παρτιτουρα εγραφες

τσ' αγαπης μας τα χαδια 

μα αμετρητα τα αφησες 

 τα εξηνταδυο φεγγαρια.

Γυρισε πισω κοιταξε

να δεις που ακομα κλαινε

χαλαλι η αγαπη μου

τα επομενα θα λενε.

Κι οταν πατας τα πληκτρα σου 

στο λα μαχαιρι μπηξε 

αλμυρα απο τα ματια μου 

στις αλλες νοτες ριξε.

Τους ηχους κρατα συντροφια

να ψιθυρουν τον πονο

να σου θυμιζουν πως βαθια 

με πληγωσες και λιωνω.

Λουκία Παπαδοπουλου

Ισως...(της Λουκίας Παπαδοπούλου)

 

Ίσως να σκέφτομαι πολύ 

μα πιότερο Εσένα.

Ίσως με ρούφηξε η σιωπή

σε μέρη ξεχασμένα.

Ίσως να φταίει η εποχή 

που ύπουλα πληγώνει.

Ισως να φταίει η ερημιά 

που την καρδιά παγώνει.

Ίσως το δάκρυ που κυλά 

δεν έχει σημασία

κι ισως τα λόγια που έχω πει 

δεν είχανε ουσία.

Ίσως πράξεις αυθόρμητες

να φέραν απραξία

κι ίσως οι πόθοι της καρδιάς 

δεν είχαν καμιά αξία.

Ίσως το πέταγμα ψηλά

να ήταν ουτοπία

ισως τα ολόλευκα φτερά

μαύρισαν στην πορεία.

Ίσως είναι τα όνειρα 

που τόσο πολύ σου μοιάζουν

Ίσως τα αμέτρητα γιατί

που την ψυχή τρομάζουν.

Ίσως να φταίω και εγώ 

που 'χασα ευκαιρίες.

Ίσως να φταις λίγο κι εσύ 

που 'χες αμφιβολίες.

Ίσως να πέρασε ο καιρός 

τα θέλω μας να κλαίνε.

Όμως δεν ξεριζώθηκαν.

γιατί ίδιες φωτιές μας καίνε.

Λουκία Παπαδοπουλου

Άτιτλο (της Λουκίας Παπαδοπουλου)

 Τόσο φως αξοδευτο

Τόσο χρώμα σιωπηλο

Τόση ζωή χωρίς ανάσα

Ακρωτηριασμένα τα δάχτυλα

Η πένα αυτοκτονει στην αιωνιότητα

Βουτά στο μελάνι του έρωτα

Πνίγεται στις εκλάμψεις της Αγάπης

και αναφωνεί......

Είναι ακριβά της πένας τα ξοδεματα αγάπη μου......

Γιατί το παράφορο δεν τελειώνει ποτέ.....

Λουκία Παπαδοπουλου

Άτιτλο (της Λουκίας Παπαδόπουλου)

Πάνε κι έρχονται τα τρένα
τόσα χρόνια στο σταθμό,
μπερδεμένος ο σταθμάρχης
ψάχνει νά΄βρει το συρμό.

Τον ρωτώ με αγωνία
σε ποια στάση να κατέβω
με κοιτάζει μ' απορία
 μου λέει ο,τι τον παιδεύω.

Ατελείωτοι οι κύκλοι
χάσαμε τον προορισμό,
με το γύρω γύρω γύρω
έπαθα ένα εθισμό.

Θολωμένος κι ο σταθμάρχης
ξέχασε το δρομολόγιο.
με πηγαίνει πάνω κάτω
βόλτες στην υδρόγειο.

Ει! κύριε θα μου πείτε
σε ποια στάση να κατέβω;
Το κεφάλι ζαλισμένο
δύση ανατολή μπερδεύω.

Ελεγκτής είμαι κυρία
το εισιτήριο να δω,
του το πεταξα στη μούρη
και πηδάω απ' το συρμό.

Άντε πνίξου ελεγκτή μου
που δεν είδες το γραμμένο
το δικό μου εισιτήριο
γράφει πάνω: πεπρωμένο...!


Λουκία Παπαδοπουλου

Άτιτλο (της Λουκίας Παπαδοπούλου)

Χρονια τωρα εβαζε μπουγαδες
δεν ηταν καθολου ευκολη υποθεση.
Ολολευκη η φορεσια της
και την ηθελε αψεγαδιαστη.
Βλεπεις το λευκο θελει προσοχη
ακομα και ο πιο μικρος λεκες
φανταζει ανησυχητικα πανω του.
Απλωνε τη μπουγαδα στους ουρανους
με τα διαφανα μανταλακια της συνειδησης
κι ετσι καπως ησυχαζε....
Μα  να, κατι τα κορακια  με  τις κουτσουλιες τους
κατι οι ανεμοι με τη σκονη τους
κατι ο ηλιος που επεμενε να την κιτρινιζει
κατι ο χρονος που τη γαριαζε και να, παλι  πλυσιμο!
Ειχε μαθει πια... ειχε ομως συμμαχους
το πιο ισχυρο απορρυπαντικο , τα συναισθηματα
το καλυτερο λευκαντικο, τα δακρυα
το πιο μυρωδατο μαλακτικο, το αιμα της καρδιας
και μετα παλι απλωμα  στους ουρανους....
Μεχρι που σκεφτηκε να γραψει σε μια ταμπελα:

***ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΜΗ ΛΕΡΩΝΕΤΑΙ ΤΗ ΜΠΟΥΓΑΔΑ ΜΟΥ
ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ ΝΑ ΠΛΕΝΩ ΤΙΣ ΒΡΩΜΙΕΣ ΣΑΣ***

Λουκία Παπαδοπούλου

Η Εκβαση (της Λουκίας Παπαδοπούλου)

Εκμυστηρευομαι κι Εκτειθεμαι
Εκατονταδες Εκκλησεις μου
Εκτεθηκαν σε Εκτροπη.
Εκτελωντας κι Εκτοπιζοντας
το Εκμαγειο της Εκφρασης μου.

Εκμαυλιζομαι Εκλογικευοντας
τα Εκτροπα.
Μα..........
Εκπλησσομαι οταν
Εκει...
Εκτειω την Εκπαιδευση μου
μπρος στη Εκκλησια
του Εκλεγμενου μου
του Εκδηλου Εκλεκτου
και
Εκστασιαζομαι απ' τις
Εκ βαθεων Εκροες
των Εκκωφαντικων Εκρηξεων του.
Εκτιμωντας τες, Εκτροχιαζεται
η Εκβαθυνση μου και Εκχειλιζεται
στις Εκβολες της Εκτασης του
με Εκλαμψεις Εκπνοων και Εκτονωσης.
Εκθρονιζω και Εκθεμελιωνω
τις Εκδορες της Εκδουλευσης.
Ετσι...
Εκταφιαζω την Εκδοχη μου
Εκπεμποντας την Εκφανση και Εκβαση
της αγαπης μου για Εκεινον!


Λουκία Παπαδοπούλου

Ταξίδι στ' αστέρια (της Λουκίας Παπαδοπούλου)

Φάσκω και ξιφάσκω
με της ψυχής μου
το σκοπό
τραγούδι ψιθυρίζω
με τα χαμένα Σ' αγαπώ
τα ξίφη μου
ακονίζω
Με το αμόνι συντροφιά
σφυρηλατώ την ερημιά
την άδεια μου
την αγκαλιά
και τ' άδεια μου
τα χέρια
Κι αν ειν' η μοίρα μου αυτή
κάπως θα την αλλάξω
ταξίδι εκεί που έχει φως
με πίστη θα μου τάξω

Με της καρδιάς μου
τη φωτιά
να φτάσω θέλω
μια βραδιά
εκεί ψηλά στα αστέρια

Να συναντήσω τη ζωή
την άγια μου
την προσευχή
σαν τη γαλήνη
να απλωθώ
τα ξίφη να
ξαρματωθώ
και κουβαλώντας
το Σταυρό
να συναντήσω το Χριστό

Μα μέχρι να΄ρθει η στιγμή
Όλοι εσείς οι Εκλεκτοί
που ζείτε στην καρδιά μου
ένα να ξέρετε καλά
πως σας αγάπησα βαθειά
 μέχρι τα κύτταρα μου

Λουκία Παπαδοπούλου

Ο Ηλιος μου (της Λουκίας Παπαδοπούλου)

Στο ονειρο αγγελοι φτερουγιζουν
οταν οι αχτιδες σου χαιδευουν τα μαλλια μου
με τα χρυσα φτερα τους με αγγιζουν
καθως με αγαπη αγκαλιαζεις την καρδια μου

Ειναι θυσια μα κι ευλογια για μια γυναικα
που απαρνιεται τα πολλα και τα εγκοσμια
γινεσαι ηλιος που ανδριευει τη θωρια της
και σ αγαπαει ταπεινα μα και παγκοσμια

Απ την μορφη σου ξεπροβαλλουν στεναγμοι
οταν τα ματια σου φεγγιζουν σαν ελπιδα
μου εταξες ανημερο φιλι
και η υπαρξη σου της ζωης θερμοκοιτιδα

Ζωγραφισες χαμογελα ψυχης
και μια φλογα που γεννα την τυραννιδα
κι εγω σεληνη που γυρναει μοναχη
εγινες ηλιος μου οταν σε πρωτοειδα

Εισαι το κυμα που χαιδευει τη ζωη
πρωινη μου αυρα και καυτη μου ηλιαχτιδα
μη σβησεις και ποτε μη μ' αρνηθεις
θα τρεξει αιμα στην ψυχη μου σαν λεπιδα

Οι φλεβες καινε και τα κυτταρα δονουν
απ τη ματια σου η καρδια με ανασες γερνει
Ηλιος της μερας και της νυχτας μου Εσυ
μονο κοντα σου η ζωη αξια παιρνει......

Λουκια Παπαδοπουλου

Του χρονου τα διχτυα (της Λουκίας Παπαδοπούλου)

Του χρονου τα διχτυα
τα υφαινουν οι αισθησεις
τα δενουν οι ελπιδες
οι γλυκες παραισθησεις.

Στου ονειρου το διαβα
στο αχρονο μερος
ενα φως σαν γεννιεται
εκει ριζωνει ο Ερως.

Στων στιγμων την αγκαλη
που πλαγιαζουν οι τερψεις
ξελογιαζουν τη θλιψη
γινονται αφωνες λεξεις.

Ξημερωνει Δευτερα
δραπετευουν βδομαδες
κλαιν' ανησυχα οι ωρες
ψαχνουν να΄βρουν λιακαδες.

Του χρονου τα διχτυα
μας εχουν κυκλωσει
ποιος μπορει να ξεφυγει
διχως να΄χει ματωσει.

Το φιλι που΄χες ταξει
το απαλο σαν μεταξι
μου το εδωσες φως μου
πριν το κανεις στην πραξη.

Υπερκοσμιο χαδι
απ του ποθου τα υφαδι
κουρνιασμενη ευλογια
κι εχει φτασει πια βραδυ.

Ανατελω στη δυση
για χατηρι σου μονο
ενα γελιο να ανθισει
στον επομενο τονο.

Η καρδια μου ραγιζει
μια εικονα δακρυζει
μια ευκαιρια Αξιζει
το φιλι που σαστιζει <3


Λουκία Παπαδοπούλου

Ερωτικός Ταξιδευτής (της Λουκίας Παπαδοπούλου)

Στου ποθου μας την ηπειρο
εφτασες διψασμενος
στο φλογερο το παθος σου
λαχταρα αρματωμενος

Τραβηξες την Αργκο σιμα
αγκυρα τα μαλλια μου
ταξιδευτη μου ερωτικε
δικη σου η ακρογιαλια μου

Που 'ν' η μορφη σου πιοτερο
λαμπρη κι απ το φεγγαρι
και μοιαζεις αστρο και φωτια
του ουρανου βλασταρι

Ψαχουλεψες τις φυλλωσιες
το ευφορο τ'αμπελι
και του οργασμου το συννεφο
εσταζε αγαπη, μελι..

Απ'τις καυτες ανασαιμιες
τρομαξανε οι ωρες
και λεπτοδεικτες εγιναν
των ηδονων οι μπορες

Ταξιδευτη μου τολμηρε
αλλαζεις ιστοριες
ζωγραφισες για το ''μαζι''
ηπειρους κι ευκαιριες

Μεσα σε χρωματα καυτα
αγγελος φτερουγιζει
Αχ! τι γλυκεια η αγκαλια
στα ρουχα σου μυριζει..

Λουκία Παπαδοπούλου

Φωτιά στο βλέμμα (της Λουκίας Παπαδοπούλου)

Κι είδα στα μάτια σου φωτιές
που η μπόρα δεν τις σβήνει
σε είδα να τρέμεις μέσα μου
να βράζεις σαν καμίνι

Μέσα στο χάος το καυτό
μαζί κι οι δυο ενωμένοι
βγάλαν οι πόθοι μας φτερά
μια φλόγα να μας δένει

Μες τα φαράγγια τριγυρνώ
κι ακούω τ' όνομα σου
τρελή νεράιδα καρτερώ
να μπω στην αγκαλιά σου

Ηλιοκαμένη και γυμνή
τον πόθο να μυρίζεις
με αστραπές στα χέρια σου
χάδια να με γεμίζεις

Και είδα να αφήνεσαι
μέσα στα κύτταρα μου
βεγγαλικά πολύχρωμα
σε καθό άγγιγμα μου

Κι είδα στα μάτια σου λυγμούς
ερωτικές εξάρσεις
κι ένοιωσα δυνατούς τριγμούς
στην θεωση πριν φτάσεις

Και τότε έτσι ξαφνικά
οι ουρανοί ανοιξαν
άγγελοι με λευκά φτερά
τους στεναγμούς μας σμιξαν

Λουκια Παπαδοπουλου

Στη σκοτεινή πλευρά (της Λουκία Παπαδοπούλου)

Ανασαίνει βαριά το φεγγάρι
μες τα χέρια το φως του κρατώ
Το κοιτώ με αγωνία μεγάλη
και για σένα ξανά το ρωτώ

Μήπως είδες την πρώτη μου αγάπη;
μήπως είδες τον έρωτα εσύ;
κι απ τα μάτια του στάζει ένα δάκρυ
γιατί ξέρει πως νοιώθω μισή

Με κοιτάζει κι αυτό λυπημένο
και το μάτι μου κλείνει κρυφά
θα φωτίσω την άλλη μου όψη
θα τον βρεις στην σκοτεινή μου πλευρά

Με κοιτάζει γλυκά το φεγγάρι
με το φως του μου δίνει φιλιά
την αγκαλιά του ανοίγει με χάρη
με τραβάει στη σκοτεινή του πλευρά

Λουκία Παπαδοπούλου

Ποιος; (της Λουκίας Παπαδοπούλου)

Ποιος καημός σε πέταξε
στα βάθη της ερήμου;
Ποιος πόνος εσκαρφάλωσε
στα τείχη της ψυχής;
Ποιος άνεμος σου έταξε
ταξίδι στην αγάπη;'
Ποια θάλασσα σε κάλεσε
στου πόθου το νησί;
Ποια κατακόκκινη ροδιά
στάζει για σένα πάθος;
Και ποια αστέρια φωτεινά
αστραφτούνε στο νου;
Ποια φυλακή σε έκλεισε
μέσα στην αγκαλιά της ;
Ποια όνειρα στα πέλαγα
ανοίξανε πανιά ;
Για ποια καρδιά γονάτισες
στην πύλη του θανάτου;
Και ποιο φιλί τώρα θα πιεις
πριν να μου μαραθείς;

Λουκία Παπαδοπούλου