Οι λέξεις έγιναν κάστρα
δεν ξέρω αν προστατεύουν το μέσα σου η το μέσα μου...
Μόνο εκεί μέσα κουρνιάζει ο λυπημένος πόθος
και αλλού πουθενά
ούτε στις ανεμόδαρτες επάλξεις
δεν τολμάς να φυλάξεις σκοπιά ...
Το μέσα μου από έξω σου καιροφυλαχτεί...
Εγώ καραούλι έξω από το Άγιο κάστρο σου
που θέλεις να αλωθεί χωρίς να παραδωθεί...
Τι τρέλα πολέμου κι αυτή ...
Εγώ κατακτητής τρυφερός
που θέλει στην ντάπια σου
να αφήσει την τελευταία του πνοή...
Οι λύπες φτιάχνουν λέξεις
και οι λέξεις κάστρα
που θέλουν τις πύλες τους να ανοίξεις,
έξω να βγεις και ανθισμένα γέλια να φορτώσεις
επιστρέφοντας μετά
τα ακροκέραμα των πύργων τους να στολίσεις...
Έτσι στα ανθισμένα κάστρα
τα γέλια μας θα είναι οι στρατιώτες
κι ο πόλεμος στα σεντόνια ...
Όλα καλά ...Όλα καλά...
αλλά θέλει να βγεις έξω από των λέξεων το κάστρο
τα ανθισμένα γέλια να συλλέξεις
και καλπάζοντας στους λειμώνες των σπλάχνων μας
να επιστρέψεις
και τρυφερά να τα σκοτώσεις....
Αχ! τα γέλια μας...
Κατερίνα Σκιντζη Χαδουλου
