Άτιτλο (της Χάρις Παρασκευοπούλου)

Ενός λεπτού τριγμοί
αποκαΐδια οι στιγμές
που φοβηθήκαμε
νέρινο πάτωμα η ζωή
έλα, περπάτα!
Θα σε βρίσκω πάντα
στα πιο αλλόκοτα δάση
θα σου χαρίζω καρπούς
και ένα φιλί
και θα είναι τούτο
το μερτικό της μνήμης μου
μοίρασμα άδικο
του χρόνου που μας λείπει
Χάρισέ μου
την πιο άνεργη σκέψη σου,...

Χάρις Παρασκευοπούλου

Άτιτλο (της Χάρις Παρασκευοπουλου)

 

Η πάροδος του χρόνου
-φαίνεται-
δημιουργεί τέρατα.

Δεν είναι τα πράγματα
ήρεμα τώρα πια.
Ούτε τρυφερά, όχι, όχι.

Βία ξεπροβάλλει μέσα από τα σκοτάδια
εκείνα με τα γελαστά πρόσωπα
και τα φώτα νέον

Εκείνη η βία που αναγνωρίζει
το δέρμα
σαν χαρτογραφείται από μακριά.

Να νιώθω το βλέμμα σου
παντού
επάνω μου.

Να έρχομαι σε σένα
με την πιο παράδοξη
μανία.

Χρόνε, έχθρέ μου
πολύτιμε,
ευχαριστώ.

Τελευταία
τα δώρα σου
γίνονται όλο και πιο ερωτικά.

Έτσι θα σε νικήσω,
αγγίζοντας του δέρματος
τη λαχτάρα...

Χάρις Παρασκευοπούλου

Μη μου χαθείς (της Χάρις Παρασκευοπούλου)

 

Μη μου χαθείς.

Πέτρα γίνε, εσύ, που σπας τους όρκους σου, που με διώχνεις για να με ζητήσεις λίγο μετά, που μου λείπεις σαν ανάσα και που τύψεις μου για πρώτη φορά γίνεσαι, άδειες κουβέντες σε βραδιάτικα αυτοκίνητα, ένα φιλί που όλο στην πόρτα περιμένει, ένας έρωτας που όλο αναβάλλεται, ένα τραγούδι που περιμένει να ερμηνευθεί, ένα χάδι που εξημέρωση ζητάει, μια νύχτα που κορμιά διψάει, μια ευκαιρία που ζητάει να μη χαθεί...

Να είσαι εκεί, όπως μπορείς, να είσαι εκεί. Τώρα που η αντοχή μου τις τελευταίες της λέξεις ψιθυρίζει. Να είσαι εκεί...

Χάρις Παρασκευοπουλου

Ζητάω μια νύχτα (της Χάρις Παρασκευοπούλου)

Ζητάω μια νύχτα...

Σα βροχή να πέσει, να με λιώσει...

Ανάσα να γίνει ο κάθε μου πόρος,

η κάθε μου στιγμή, η κάθε μου νίκη,

η κάθε ήττα.

Νύχτα κεραυνών και δρόμων αδιέξοδων

που με έρωτες μοιάζουν.

Βροχή, της Νεμέσεως κόρη,

ερωμένη σου ονόμασέ με,

θεραπαινίδα στου πάθους σου

τη βία.

Ανάσα που από τα χείλη μου δραπετεύει

το όνομά σου φωνάζει.

Ποια είσαι;

Ποια;

Νίκη του δέρματος, η θύμηση.

        Ήττα του έρωτα, η λήθη...

Ζητάω μια Νύχτα...

Βροχή να γίνουν οι ανάσες ενός Έρωτα

που πολύ να αναζητήσω

θα λαχταρώ.

Πολύχρωμη βροχή, σαν πρίσμα να διαπεράσει

όλων των ενοχών μου

τις αφές....

Χάρις Παρασκευοπούλου

Άτιτλο (της Χάρις Παρασκευοπούλου)

Ανταλλάσσω τους δαίμονες μου

Με την εναρμόνιση

Με τη λειτουργικότητα και την ουσία

Τους κρύβω μέσα στη τσέπη μου

Και τους βγάζω

Έναν – έναν

Σαν θησαυρούς.

Τα πιο σκληρά πρόσωπα,

Τις πιο πονεμένες ώρες.

Έναν – έναν.

Ματωμένα χείλια

Σπασμένα μέλη

Δυο κουβέντες με γυρισμένη την πλάτη.

Την μέσα καρδιά

Όχι αυτή που ζωγραφίζεις στο χαρτί

Χαρτί είναι

Θα ζήσει περισσότερο

Από τη στιγμή μας,

Δεν το ξέρεις;

Χάρις Παρασκευοπούλου)

Photo by Ρανια Καρα

Άτιτλο (της Χάρις Παρασκευοπουλου)

 Στο χέρι ένα νόμισμα

παλιό

τα μάτια να σκεπάζει

μου είπαν

προορίζεται

και φύλαξέ το

εγώ το έδωσα του δρόμου

εκείνος ξέρει

πιότερο από εμένα

να λησμονιέται

και του χαμού

να δίνεται

απάντησα..

Χάρις Παρασκευοπουλου

Άτιτλο (της Χάρις Παρασκευοπούλου)

Και να έχω τόσα να σου πω και να σωπαίνω.
Πάλια αυτή η σιωπή... Φοβάμαι πως τρελά θα σου ακουστούν τα λόγια μου γι' αυτό αναλώνω το χρόνο με τα τετριμμένα. Λες και μ' ενδιαφέρει η υπόλοιπη ζωή σου. Λες και θυμάμαι. Λες και με νοιάζει. Κι εγώ μόνο να σκέφτομαι μια βροχή να σε τυλίγει κι εσύ να χορεύεις. Και μόνο αυτό να βλέπω και το στόμα σου. Και μόνος δρόμος προς το φιλί σου να μου ανοίγεται. Και να σου λέω τα ίδια και τα ίδια μόνο για να σε κρατήσω εκεί, να στέκεσαι μέσα στο πλήθος κι ένα χαρτάκι μ' έναν αριθμό αδιάφορο να μου δίνεις, κι ας ξέρω πως αποκλείεται να προλάβω κάτι να τον κάμω.
Θα μπορούσα να σου πω να τον δώσεις κάπου αλλού, καλό θα έκαμα. Εμένα που τόσο μου αρέσει καλό να κάμω και χαμόγελα του άγνωστου κόσμου να χαρίζω. Όχι! Και βέβαια τον χρειάζομαι, να απολαύσω άλλα δυο, τρία, πέντε λεπτά αδιάφορης συζήτησης μέσα στο πλήθος μαζί σου. Ονειρεύτηκα πως κάτι μου έγραφες σε εκείνο το χαρτάκι. Μετά το κράτησα μέχρι το βράδυ. Το άνοιγα κάπου - κάπου μέσα στη μέρα και το διάβαζα. Τις ανύπαρκτες λέξεις σου. Μετά το χάρισα της βροχής που μου το ζήτησε. Ήθελε να έχει κάτι που το αγγίξαμε κι οι δυο. Περίεργη γυναίκα η βροχή. Περίεργη κι εγώ...

Χάρις Παρασκευοπούλου

Ζητάω μια νύχτα (της Χάρις Παρασκευοπούλου)

Ζητάω μια νύχτα...
Σα βροχή να πέσει,
να με λιώσει...
Ανάσα να γίνει ο κάθε μου πόρος,
η κάθε μου στιγμή,
η κάθε μου νίκη,
η κάθε ήττα.

Νύχτα κεραυνών
και δρόμων
αδιέξοδων
που με έρωτες μοιάζουν.

Βροχή,
της Νεμέσεως κόρη,
ερωμένη σου
ονόμασέ με,
θεραπαινίδα
στου πάθους σου
τη βία.

Ανάσα που από τα χείλη μου
δραπετεύει
το όνομά σου
φωνάζει.
Ποια είσαι;
Ποια;

Νίκη του δέρματος
η θύμηση.

Ήττα του έρωτα
η λήθη...

Ζητάω μια Νύχτα...
Βροχή να γίνουν οι ανάσες
ενός Έρωτα
που πολύ
να αναζητήσω
θα λαχταρώ.

Πολύχρωμη βροχή,
σαν πρίσμα να διαπεράσει
όλων των ενοχών μου
τις αφές....

Χάρις Παρασκευοπούλου




Photo by Ρανια Καρα

Άτιτλο (της Χάρις Παρασκευοπούλου)

Σε αναρωτιέμαι.
Σε αφηγούμαι μέσα από ψεύτικες ιστορίες
Σε στολίζω επίθετα
Και ρήματα λαμπερά.
Σε ντύνομαι
Και στους δρόμους
Περιδιαβαίνω το μύθο σου.
Σε νοσταλγώ
Σα ζεστό καφέ το πρωί
Σαν ήσυχο σκοτάδι
Το βράδυ.
Σε απολογούμαι
Σαν λάθος που ποτέ
Πραγματικά δε μετάνιωσα.

Φιλί – στιγμή.
Σου κλέβω ματιές
Και σε ανήθικα ακουμπώ
Δήθεν τυχαία.

Έτσι, καταδικασμένα αθώα
Σε βλάσφημα
Επιθυμώ.

Χάρις Παρασκευοπούλου


Photo by Ρανια Καρα

Άτιτλο (της Χάρις Παρασκευοπούλου)

Ανταλλάσσω τους δαίμονες μου
Με την εναρμόνιση
Με τη λειτουργικότητα και την ουσία
Τους κρύβω μέσα στη τσέπη μου
Και τους βγάζω
Έναν – έναν
Σαν θησαυρούς.
Τα πιο σκληρά πρόσωπα,
Τις πιο πονεμένες ώρες.
Έναν – έναν.
Ματωμένα χείλια
Σπασμένα μέλη
Δυο κουβέντες με γυρισμένη την πλάτη.
Την μέσα καρδιά
Όχι αυτή που ζωγραφίζεις στο χαρτί
Χαρτί είναι
Θα ζήσει περισσότερο
Από τη στιγμή μας,
Δεν το ξέρεις;

Χάρις Παρασκευοπούλου

Photo by Ρανια Καρα