Η λύκαινα! (της Βηθλεέμ Νασλα)

 

Οι λύκοι όλοι αρσενικοί?

Κάντε ένα βήμα πίσω

όλοι οι άντρες του ντουνιά 

που μοιάζετε με λύκο.

Στο κόσμο ετούτο το σκληρό,

τον άδικο και το φαιδρό

γεννιούνται δύο γένη

σε κάθε άγρια αγέλη.

Στης λύκαινας τα δίχτυα 

μη μπλεχτείς.

Θ' ανοίξει η αγκαλιά της

τη σάρκα σου για να γευτεί

και μόλις σε χορτάσει

το άμοιρο κουφάρι σου 

στο ρέμα θα πετάξει.

Είναι άγριο το ένστικτο 

που την οδηγεί σε σένα

μα η θωριά της μαγική

παγίδα στήνει πονηρή

θα φύγεις στα χαμένα.

Γι' αυτό κάτσε στο στάβλο σου

τα πρόβατα σου φίλα 

που είν' τα φιλάκια τους αγνά

δεν κρύβουν κατρακύλα!

Δεν είν' οι λύκαινες αγνές

είναι πληγές γεμάτες 

εκδίκηση ζητούν να βρουν

και ζουν με αυταπάτες!

Βηθλεέμ Νασλα

Δε μου τελειώνεις ποτέ (της Στέλλας Μάναλη)

Θέλω να σου πω..πως το ξημέρωμα δίπλα σου, είναι ποίηση που δεν έγινες, είναι έρωτας που δεν πόνεσε, είναι ευτυχία που
δεν μίλησε.....
Είναι όσα νιώθω ...που δεν μπορώ να πω,
κι αν ήρεμη στέκομαι εμπρός σου, τα μάτια σου σαν ανοίγεις ....
Μην πιστεύεις πως είμαι έρμαιο σε ότι μου δόθηκε ξαφνικά απλόχερα...μα να σου πω κάτι που δεν φαίνεται, όταν η καρδιά μου χτυπά δυνατά ...όταν δακρύζω από ευγνωμοσύνη, άφωνη σε ότι ζω μαζί σου,
προσεύχομαι να είσαι το ταξίδι που δεν πήγα και κάθε φορά θα θέλω να κάνω την ίδια διαδρομή μέσα από τα μάτια σου, να έχω σκοπό δίπλα σου να είμαι, με όσα θα με κάνουν να νιώθω, ότι τα έχω ξαναζήσει, μα ποτέ δε θα είναι ίδια μαζί σου ...ακόμα και αυτά που νομίζεις ότι επαναλαμβάνονται, αλλά θα είναι τόσο διαφορετικά, γιατί η αγάπη, όταν ποτίζεται βγάζει καινούρια συναισθήματα, έτσι κι εμείς ότι ίδιο θα ζούμε, μα θα είναι πάντα διαφορετικό γιατί το ... ανεξάντλητο δεν εξαντλείται, γιατί τα μάτια σου θα κοιτάζουν τα δικά μου σαν να μην μας φτάνει μια ολάκερη ζωή, να τα χορτάσει...

Θέλω λοιπόν να σου πω, πάλι...
πως είσαι ποίηση που δεν έγινες, είσαι έρωτας που δεν πόνεσε,είσαι ευτυχία που δεν μίλησε,...γιατί δεν μου τελειώνεις ποτέ!

Στέλλα Μαναλη