Με λένε Αννα, είπε. Με
διαβάζεις κι ανάποδα. Ίσως είναι καλύτερα να ξεκινήσεις έτσι. Γεννήθηκα
φυσιολογικά λένε, μα δεν τους πιστεύω. Τότε γιατί μου έδωσαν όνομα που
διαβάζεται ανάποδα? Να σου πω...όλοι περίμεναν κάτι άλλο από μένα. Βασικά δεν
περίμεναν εμένα. Ξεκίνησε περίεργα η παρουσία μου στον κόσμο τούτο. «Κορίτσι
είναι? Ε δε βαριέσαι». Φαντάζομαι την απογοήτευση όσων έσκυψαν να με δουν στην
πρώτη μου εμφάνιση και όσων έφτασε στ αυτιά τους το μαντάτο. Μα τι περίμεναν?
Το θείο βρέφος είχε ήδη γεννηθεί. Κι εγώ, απ τη μια είχαν τον πόνο μου που
έχασα την μητρική ασφάλεια, κι απ την άλλη λες από ένστικτο, δεν δεχόμουν
κανένα βλέμμα πάνω μου. Ούρλιαζα ακατάπαυστα. Μέχρι που μ έδιωξαν δύο μέρες
νωρίτερα απ το νοσοκομείο.
Με λένε Αννα. Σπάνια πια
με διαβάζουν ανάποδα γιατί βαρέθηκαν. Όμως, εγώ το έχω συνηθίσει και μ αρέσει.
Θα μου πεις πως το καταλαβαίνεις? Απ το ηχόχρωμα. Μα τώρα έχουν αλλάξει τα
πράματα. Παρατηρώ και δεν ουρλιάζω. Δεν έχει νόημα να προσπαθώ να αποδείξω. Κι
αν δε με αποδέχονται, δε θα λυπηθώ. Μέσα στη σιωπή βρίσκεις τη γαλήνη. Γιατί
τελικά, αρέσεις σε κάποιον όταν ικανοποιείς τις προσδοκίες του. Αν όχι, γίνεσαι
ανεπιθύμητος. Την πορεία της ζωής μου θα την κρατήσω κρυφή. Συνεχόμενη
προσπάθεια για να ταιριάξω σ΄ένα ανικανοποίητο σύνολο, που αλλάζει γνώμη
ανάλογα το φεγγάρι. Όμως μου βγήκε σε καλό. Γιατί έμαθα να με διαβάζω ανάποδα.
Και μ αρέσει πολύ. Σου είπα ότι με λένε αννΑ?
