Σε γυρεύω (της Ιωάννας Καβαγιαδα)

Σε γυρεύω...
μέσα στ΄ απάρυθμα χρόνια μου και
στ΄ αδιάψευστα συναισθήματα της καρδιάς μου..
Σε γυρεύω....
Μέσα σε τυπικά του κενού φιλιά
και σε ξύλινες ακατανόητες γλώσσες...
μέσα σε κούφιες επιφανειακές αγκαλιές
και τρύπια χέρια...
Σε γυρεύω.
μέσα σε άνοστες εικόνες ζωής
και στον άνευ λόγου θρίαμβο
του κόσμου πάνω στην ράχη της ..
Στις ανήλιαγες γειτονιές του μυαλού
τα δικά σου χέρια για σεργιάνι γυρεύω..
Σε γυρεύω σε ταριχευμένα φιλιά καλοκαιριού
και στις κρυφές πληγές του ηλιοβασιλέματος...
σε άδειες πόλεις της βαρυχειμωνιάς και σε όλη
την γονιμότητα του Ζευγαρώματος την Άνοιξη..
Σε γυρεύω...
πάνω στου κρίνου την αγέρωχη ομορφιά
και σε όλο το αίμα πάνω στου σταυρού μου
τα ανηλεή πάθη...
Σε γυρεύω...
σε κάθε αθώα επιθυμία παιδιού
και σε ιστορίες παραμυθιού με ευτυχές πάντα τέλος..
Σε γυρεύω...
σε κάθε αχαλίνωτο αποτύπωμα ερωτικής διάθεσης
που άφησες  σαν άγριο άτι την καρδιά μου να τρέχει...
Σε γυρεύω..
Μέσα σε κάθε ποτήρι που υψώνεται
υπέρ των ευχών της Κυριακής και μέσα σε κάθε δροσερό
σεντόνι που σκεπάζει το γυμνό κορμί μου...
Σε γυρεύω..
σαν ώριμο παλιό κρασί..
σαν τη μοναδική γεύση που είχε ποτέ
το στόμα ...
σαν το μοναδικό σώμα που άγγιξε το σώμα μου..
σαν την μοναδική ψυχή που αγάπησε η ψυχή μου..
σαν το τελευταίο ατέλειωτο ταξίδι της
ζωής που δίνει νόημα και αξία
σε κάθε θέρμη εκπνοής μου.


Ιωάννα Καβαγιαδα

Άνθρωποι μονάχοι (της Ζωής Χαλκιοπούλου)

Άνθρωποι μονάχοι.
Ξεχασμένοι απ' τη ζωή.
Πίσω από μισάνοιχτα παράθυρα.
Ο ήλιος δε φτάνει να τους ζεστάνει.
Τους ξέβρασε το κύμα σε ερημονήσι.
Άνθρωποι μονάχοι.
Έχασαν την φωνή τους.
Απόλυτη ησυχία που τρελαίνει το μυαλό.
Τα χέρια τυλιγμένα γύρω απ το σώμα.
Μη τολμήσει η ψυχή και δραπετεύσει.
Το δωμάτιο υγρό.
Τα δάκρυα γράφουν στο τοίχο ιστορία.
Προσπαθούν το παρελθόν να θυμηθούν.
Μα δε το βρίσκουν πουθενά.
Μάλλον τους προσπέρασε.
Ξερά δέντρα στη μέση του πουθενά.
Όνειρα χαμένα, ιστορίες τελειωμένες.
Σώματα σε μισοσκότεινα δωμάτια.
Κι ο χτύπος της καρδιάς ξεκούρδιστο ρολόι.
Κάποιος προσπάθησε να τραγουδήσει.
Φωνή δεν είχε, το βογκητό τρόμαξε τον αέρα.
Μα όχι τους ανθρώπους.
Στην τελική όμως όλοι είμαστε.
Άνθρωποι Μονάχοι.


Ζωή Χαλκιοπούλου