Φευγει η ζωή (της Μαρίας Χατζηδημητρίου)

Πάλι κι απόψε περιμένω
Πλέκω ιστούς από αράχνη
Χάθηκες πάλι μες στο χρόνο 
Βράδιασε κι έχει πιάσει πάχνη

Ακούω απ' έξω φωνές και ήχους
Ακούω γέλια και τρεχαλητά
Κάποια παιδιά ακόμη παίζουν
Κι εγώ νυχτώνω στ' αναφιλητά

Ένα κερί για συντροφιά μου
Θα καεί σε λίγο το φιτίλι
Θα σβήσει η φλόγα, τρεμοπαίζει
Θα 'ρθεί η αυγή κι ύστερα δείλι

Πάλι θα αναμασώ τα ίδια
Μες στην αδυναμία θα βουλιάζω
Αναπάντητα τα ερωτηματικά
Μες τη ζωή θα τα στοιβάζω 

Μαρία Χατζηδημητρίου

Να θυμάσαι σε αγαπώ (του Δημήτρη Λαγοπάτη)

Ζηλευω την σκιασου,
που κατοικει μαζι σου.
Ζηλευω τον αερα,
που την ανάσα σου αγκαλιαζει.
Κι εκεινα τα λευκά σεντόνια,
που τις νυχτες σε αγκαλιαζουν!
Πόσο θα ζησω να τολμω,
πως σ αγαπω να λεω;
Πόσο να σ αγαπησω ακομα,
Εικόνα λατρεμενη;
Μπορει να ζω πια μακρια σου,
να μη θωρω τα ματια σου,
μα η καρδια μου σπαρταρα,
καθε που την φωνή σου ακουω.
Αναρωτιέμαι!!
Αραγε,ξέρεις πόσο
Σε αγαπώ;

Δημήτρης Λαγοπάτης