Η ψευδαίσθηση (της Λιλη Βασιλάκη)

Την ώρα που η αγάπη φλέγεται από ηδονή, 

τ' άστρα παίζουν τρίλιζα στο πάνθεον τ' ουρανού. 

Και καθώς η λάμψη τους χαριεντίζεται με το φεγγάρι 

κι ασημοβάφουν τα ακροσύνορά του, 

το ναρκωμένο μου όνειρο ξυπνά...

Αίφνης, σαν αλαβάστρινη οπτασία κρεμιέσαι στου νου την οροφή... 

Η σκέψη φευγάτη σε παίρνει αγκαλιά και οι παλμοί της καρδιάς 

αναταράζονται στη λίμνη της λαχτάρας... 

Σαν αλιγάτορας καταδύομαι με ολόγυμνες τις αισθήσεις

αναζητώντας σε να ρουφήξω το μεδούλι του έρωτά σου

και να μετουσιωθώ με τη σπονδή της μέθης του.. 

Κολυμπώ και σε ψάχνω στα άχρονα σκοτάδια του πόθου... 

Μάταιη η αναζήτηση...

Μερικές φυσαλίδες μοναχά συναντώ,

που γρήγορα εκτονώνται στην επιφάνεια της απόσβεσης,

σαν ηλιαχτίδες στην εκπνοή ενός αποδημήσαντος ήλιου, 

που μοιραία ακολουθούν τα χνάρια του ειμαρμένου δειλινού.

Και μένω με ξέσκεπες τις αισθήσεις στα σεντόνια της μοναξιάς 

να με χλευαζει το άσπονδο όνειρο από τις γρίλιες της ψευδαίσθησης...

Λιλη Βασιλάκη