Όταν τη ματιά του θωρώ (της Λιλής Βασιλάκη)

Όταν τη ματιά του θωρώ,
γίνομαι ένα ρίγος ανέμου θαρρώ..
Θύελλα στην καρδιά μου ξεσπάει!
Τα δεσμά της σιωπής της τα σπάει!
"θα του πω, Σ αγαπώ! Σ αγαπώ"!
με σθένος μου κράζει στου "ντο" το σκοπό!
Όχι, καρδιά μου, δεν πρέπει να βγει!...
Θα βασιλέψει, με μιας, σαν αυγή!
Άστο, να μείνει εκεί όπου 'ναι γραμμένο...
σαν ένα παράπονο, κρυφό, ματωμένο...
Είναι απ την αλμύρα της ζήσης φερμένο
κι από όλα τα "μη" της ίδιας διωγμένο!
Αν ειπωθεί,
θα γευθείς της σιωπής σου το φθόνο.
Θα ξεπέσεις για ένα ψίχουλο μόνο;
Θα εκληφθεί σαν απρόσωπο ρήμα.
Θα βουλιάξεις στης κραυγής σου το κύμα...
Όχι, καρδιά μου, δεν πρέπει να βγει!
Θα ξεψυχήσει σαν νοτισμένη αυγή!
Σαν σύννεφο γκρίζο, βουβό και θλιμμένο,
Θα χαθεί στης καμπής τον αθέατο χρόνο...
Άσε με να βλέπω τα μάτια του μόνο...
Κι ας γίνω ένα δάκρυ στη ματιά του σαν λιώνω...

Λιλή Βασιλάκη 

Από τη συλλογή "ροές ψυχής"