Ματαιότης (της Λιλης Βασιλάκη)

Ξύπνησε η πλάση κλαίγοντας,
σέρνοντας το κορμί της,
και με της νύχτας τα μολύβια,
γκρι βάφει τη μορφή της.
Πενθεί για όσα γίνονται
στο στέρνο της ψυχής της,
γιατί αλλότριοι, εχθροί
πληγώσαν το κορμί της.
Μέρες και βράδια αλυχτώ
διαβάτης μες στο σπίτι,
σαν το νερό το άναρχο
που πλέει μες στην κοίτη.
Όμως, δεν είμαι καν νερό ,
δεν είμαι ούτε ποτάμι,
ένα μυρμήγκι είμαι της γης
οκάς ούτε 'να δράμι...
Μπρος το εκκρεμές κοιτώ
τους δείχτες του να τρέχουν,
δεσμώτες οι αισθήσεις μου,
μες στα γρανάζια μπλέκουν..
Ω, τι 'ναι αυτός ο όλεθρος
που ζει η ανθρωπότης!
Τα πάντα έμαθα, σαφώς ,
πως είναι ματαιότης!
Να σεργιανάς το πρωινό
στη στράτα ενός ονείρου
και βραδυνό να έρπεσαι
στο κήτος του απείρου...

Λιλη Βασιλάκη