Μελαγχολία (της Λιλης Βασιλάκη)

     

Μελαγχολία μου, αχνή σκιά,
ντυμένη ωχρή σαν καταχνιά.
Για φορεσιά, τον γκρι μανδύα,
μες την ψυχή κάνεις περιπολία...
Μελαγχολία, σκιά μου μόνη,
χλωμές ρυτίδες στη σκέψη στρώνει.
Χαμένο βλέμμα, θολό παραστρατεί.
Βουλιάζει ο νους, οκνός σαν τέλμα,
κι αποκοιμιέται σε γκρίζο γέρμα...
Μες την ψυχή φρικτό κενό.
Με την διάθεση, σ' αφοπλισμό,
με την ανία παροπλισμένη
και με την λύπη καλοντυμένη.
Χλωμάδα σέρνεις στον ουρανό,
μέρας ανήλιαγης, μ' ωχρό φουστάνι,
τόσο φτωχή, σαν ένα χάνι...
Μελαγχολία, μια νύχτα άναστρη,
χωρίς πνοή, χωρίς φεγγάρι,
γερμένη μόνη στο μαξιλάρι.
Σβήνεις τα όνειρα και τις ελπίδες,
που προσπαθούν να δουν αχτίδες...
Βουβό, ακόμη, ως και τ' αηδόνι.
Με τη σιωπή του πως με  πληγώνει...
Μες στην καρδιά αχολογά η ερημιά.
Καρτέρι στήνει η μοναξιά.
Κι η πλήξη δίπλα καραδοκεί,
 θλίψη επάρατη αδημονεί...

Λιλή Βασιλάκη

Από τη συλλογή "ροές ψυχής"