ΓΈΝΟΥΣ... ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΎ. (της Άννας Βαρδάκη)

Η οδύνη, Η οργή, Ο εγωισμός, Ο θρήνος, Τα δάκρυα ...
είναι Ανθρώπινα.
Γένους Σημαντικού.
Δεν έχουν πατρίδα. Ούτε χρώμα.
Γεννιούνται και Κατοικούν εντός μας.
Η Αγάπη, η Ευγνωμοσύνη, η Συγχώρεση, η Ταπείνωση...
είναι Ανθοί και Καρποί του Υψηλότερου Δέντρου.
Που φύεται και μεγαλώνει στο πιο Δύσκολο σημείο.
Εκεί, ακριβώς, που έχουμε θάψει το Εγώ μας.
Οι κλώνοι του θα μας ανεβάσουν
στο Ωραιότερο Σημείο.
Στο πιο Ψηλό.
Εκεί που, πραγματικά, θα έπρεπε να βρισκόμαστε.
Εκεί...
που στ΄ Αλήθεια ανήκουμε.
Στο Φ Ω Σ.

Άννα Βαρδάκη


“Αγρυπνίας Σελίδες”

Πόνος (της Αργυρώς Ζαμπουρη)

Κύμα σκληρό.
Αλάτι πάνω στη πληγή,  του βράχου μυτερό αγκάθι. 

Αγκαλιά μεγάλη  η μοναξιά,  σε τραβάει σε βάθυ σκοτεινά. 

Και πως εσύ να την απαρνηθείς όταν, το χέρι σου απλώνει; Πως να ξεμάθεις ότι  με το πρόσωπο στο χώμα έμαθες πως είναι ζωή, επιβίωση.

Κι οι άλλοι γύρω σου σωπαίνουν.   Παλεύουν με τα χώματα και εκείνοι  και απο τα κόκκινα χρώματα  ανάσα ψάχνουν να πιαστούν.

Αργυρώ Ζαμπουρη

ΠΑΣΧΑ (της Παρασκευής Κηπουριδου)

Ελάτε αδέρφια δώστε τα χέρια
με μια ψυχή και με μια καρδιά
τα στήθη να φουσκώσει πλέρια
της Λαμπρής η σωτήρια χαρά.

Ανάστασης μέρα κοντοζυγώνει
Το ψάλλει στα κλαδιά τ' αηδόνι.
Το μαρτυρά και το απαλό αγέρι
που εύοσμους ανθούς χαϊδεύει.

Η σταυρική Του θυσία σωτηρία.
Και τον Άδη έκανε να νεκρωθεί
Ας γίνει της ψυχής μας ευκαιρία,
απ' τις μικρότητες να απαλλαγεί.

Σαν ολόλευκο κρίνο να λάμψει.
Της αγάπης να ανοίξει τα πανιά.
Το άδικο του κόσμου να κάμψει.
Φως να διαδεχθεί την καταχνιά.

Τα φύλλα της καρδιάς ουρανός,
πουλιά να φτερουγίζουν χαράς
και μέσα σε χαώδες αστροφώς,
οι ζωές μας να κυλούν στο φως.

Ο κόσμος μαγικά να γαληνέψει
κι αθώο αίμα να πάψει να κυλά.
Δίκιο επιτέλους να διαφεντέψει,
την υφήλιο που αναζητάει χαρά.

Της Ανάστασης η ψυχική χαρά,
σε γειρτούς ώμους φτερά βάζει.
Το πνεύμα μας ανυψώνει ψηλά,
στις καρδιές ανθρωπιά σταλάζει.


Παρασκευή Κηπουριδου

ΑΠΕΙΛΗ! (της Τριάδας Ζερβού)

Μια απειλή εμφανίστηκε
 από το πουθενά!
Στόχος,να κάνει έφοδο,
 στου νου μου τα κενά!

Μπαίνω σε θέση άμυνας,
αλλά φοβάμαι τόσο!
Δεν θέλω από το μέσα μου,
τίποτα να της δώσω!

Μα πώς; Εκείνη είναι άυλη,
γίνεται αέρας,σκόνη,
αν την εισπνεύσω,χάθηκα!!
Κανένας δεν με σώνει!

Αχ να μπορούσα να την δω!
Σχεδόν όπως την νιώθω!
Αδικα εξοπλίζομαι
και νήμα αγώνα κλώθω..

Σώμα φθαρτό κι ευαίσθητη,
 ψυχή μου μη λυγίσεις!
Βρες τρόπο αυτή την απειλή,
να τηνε πολεμήσεις!

Εξαπολύει κεραυνούς,
μαύρα πουλιά που κράζουν,
επάνω στο κεφάλι μου
 και την ψυχή μου βγάζουν.

Πως να της δώσω όνομα;
 Πως να της δώσω σχήμα;
Σαν βράχος γκρίζος να φανεί!!
Γιγαντιαίο κύμα!

Ωωω!! Τώρα την αισθάνομαι
 να με περικυκλώνει,
βαριά ομίχλη που το νου,
αρχίζει να θολώνει..

Κλειδαμπαρώνω της ψυχής
 τα κουρασμένα μάτια!
Αλλα φοβάμαι πως θα βρει,
καινούργια μονοπάτια.

Με διάλεξε,με κυνηγά,
είναι χαμένος κόπος,
Για τούτη δω την απειλή,
πάντα υπάρχει  τρόπος..

Τριάδα Ζερβού

Ο μονόλογος... του τσίρκου (της Ειρήνης Ανδρέου)

Μέσα στον δρόμο της ζωής
περπάτησα με σθένος
 μ' ένα σταυρό στην πλάτη μου
που έσερνα μονάχη

Πολλές φορές σωριάστηκα
μα έπρεπε ν' αντέξω
σκούπιζα τον ιδρώτα μου
κι έγλειφα τις πληγές μου.

Στεκόμουνα στα πόδια μου
τα χιλιοπληγιασμένα
πέτρες κι αγκάθια ο δρόμος μου
τα ρόδα μετρημένα.

Κάποια στιγμή με έβγαλε
σ' ενός γκρεμού την άκρη
κι εκεί εκοντόσταθηκα
κι έχυσα μαύρο δάκρυ.

Βάρυνε τόσο ο σταυρός
που είπα εδώ τελειώνω
μήτε θεός μήτ' άνθρωπος
μόνο άβυσσος και χάος.

Ξάφνου ακούω κλάματα
απ' το βαθύ φαράγγι
βλέπω παιδιά ολόγυμνα
με χέρια απλωμένα.

Με πόδια κοκκαλιάρικα
κοιλίτσες φούσκωμένες
κα άλλα νεκρά  σ' ερείπια
σε θάλασσες πνιγμένα.

Μήτε θεός μήτ' άνθρωπος
κανείς να τα γλυτώσει
παιδιά κατώτερου Θεού
κατώτερου ανθρώπου.

Είδα και κάτι τέρατα
υπό μορφήν  ανθρώπου
όπου στον τόπο της καρδιάς
έγραφε : ΘΕΟΣ ΤΟ ΧΡΗΜΑ.

Μια δύναμη με τράβηξε
 και μια φωνή εντός μου
και ο σταυρός μου έγινε
χαρτί μελάνι πένα.

Κι έγινα έτσι ποιητής
κι ας λένε ειν' ουτοπία
όποιος βαθιά επόνεσε
νιώθει τον ξένο πόνο.

Το είναι μου επαναστατεί
στην κάθε αδικία
και το παιδάκι μέσα μου
ψάχνει την σωτηρία....

Δεν ζω χωρίς την πένα μου
με στίχους θα ποτίζω
 χέρσες καρδιές του χρήματος
ίσως βλαστήσει ΑΓΑΠΗ !!!


Ειρήνη Ανδρέου