Κύμα σκληρό.
Αλάτι πάνω στη πληγή, του βράχου μυτερό αγκάθι.
Αγκαλιά μεγάλη η μοναξιά, σε τραβάει σε βάθυ σκοτεινά.
Και πως εσύ να την απαρνηθείς όταν, το χέρι σου απλώνει; Πως να ξεμάθεις ότι με το πρόσωπο στο χώμα έμαθες πως είναι ζωή, επιβίωση.
Κι οι άλλοι γύρω σου σωπαίνουν. Παλεύουν με τα χώματα και εκείνοι και απο τα κόκκινα χρώματα ανάσα ψάχνουν να πιαστούν.
Αργυρώ Ζαμπουρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου