Μέσα στον δρόμο της ζωής
περπάτησα με σθένος
μ' ένα σταυρό στην πλάτη μου
που έσερνα μονάχη
Πολλές φορές σωριάστηκα
μα έπρεπε ν' αντέξω
σκούπιζα τον ιδρώτα μου
κι έγλειφα τις πληγές μου.
Στεκόμουνα στα πόδια μου
τα χιλιοπληγιασμένα
πέτρες κι αγκάθια ο δρόμος μου
τα ρόδα μετρημένα.
Κάποια στιγμή με έβγαλε
σ' ενός γκρεμού την άκρη
κι εκεί εκοντόσταθηκα
κι έχυσα μαύρο δάκρυ.
Βάρυνε τόσο ο σταυρός
που είπα εδώ τελειώνω
μήτε θεός μήτ' άνθρωπος
μόνο άβυσσος και χάος.
Ξάφνου ακούω κλάματα
απ' το βαθύ φαράγγι
βλέπω παιδιά ολόγυμνα
με χέρια απλωμένα.
Με πόδια κοκκαλιάρικα
κοιλίτσες φούσκωμένες
κα άλλα νεκρά σ' ερείπια
σε θάλασσες πνιγμένα.
Μήτε θεός μήτ' άνθρωπος
κανείς να τα γλυτώσει
παιδιά κατώτερου Θεού
κατώτερου ανθρώπου.
Είδα και κάτι τέρατα
υπό μορφήν ανθρώπου
όπου στον τόπο της καρδιάς
έγραφε : ΘΕΟΣ ΤΟ ΧΡΗΜΑ.
Μια δύναμη με τράβηξε
και μια φωνή εντός μου
και ο σταυρός μου έγινε
χαρτί μελάνι πένα.
Κι έγινα έτσι ποιητής
κι ας λένε ειν' ουτοπία
όποιος βαθιά επόνεσε
νιώθει τον ξένο πόνο.
Το είναι μου επαναστατεί
στην κάθε αδικία
και το παιδάκι μέσα μου
ψάχνει την σωτηρία....
Δεν ζω χωρίς την πένα μου
με στίχους θα ποτίζω
χέρσες καρδιές του χρήματος
ίσως βλαστήσει ΑΓΑΠΗ !!!
Ειρήνη Ανδρέου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου