Ιστιοφόρο (της Σοφίας Κοντογεώργου)

Σαν κάποιος να το ακούμπησε απαλά
πάνω στα ήρεμα
γαλαζοπράσινα νερά
σε ποιο ταξίδι τάχα
μας καλεί
με μαζεμένα τα πανιά
γύρω απ' τ' αγέρωχα κατάρτια του
που μοιάζουν λόγχες
που κεντούν τον ουρανό
Ένα αεράκι απαλό
χαϊδεύει τα πλευρά του
και σε χορό ερωτικό
το ξελογιάζει
κι αυτό λικνίζεται γλυκά
πάνω στη πίστα των κυμάτων
Να λύσει θέλει τα μαλλιά του
κι έτσι ανεμίζοντας τα
να φύγει
μα στέκει εκεί
προσμένοντας να ελευθερωθεί
Κι όντας ελεύθερο
μονοπάτια αφροστολιστα
Να χαράξει πάνω στης θάλασσας
το κορμί
να καθρεφτίσει τη θωριά του
στου ήλιου τις ακτίνες
να ερωτευτεί
εκείνο το δελφίνι
που παίζει πλάι του
Τα μάτια μου
αιχμάλωτα στην ομορφιά του
να το κρατήσω επιθυμώ
εικόνα μεγαλόπρεπη
Σ' εκείνο το απαλό
της μηχανής μου "κλικ"
μαζί του φεύγω
πίσω μου αφήνοντας τη γη
στα σωθικά της που έκρυψε τον πόνο μου
που φύλαξε για πάντα την αγάπη μου
στην αγκαλιά της
Και ταξιδεύω , μαζί του.

Σοφια Μπορχες Κοντογεώργου