Γερμένος στου καλοκαιριού
την έρημη ακρογιαλιά
αναπολεί
του Αυγούστου τα ολόλαμπρα φεγγάρια
Σκάει απαλά στα πόδια του το κύμα
τραγούδι μελαγχολικό
ματαιωμένων ερώτων
Σιωπούν τα δειλινά
Φιλιά ξεχασμένα σκορπίζονται
στου αναστεναγμού του τη θλίψη
Τα βλέφαρά του νοτίζουν
οι πρώτες στάλες της βροχής
δάκρυ αποχαιρετισμού
στις στιγμές που διάβηκαν
Θλιμμένη φιγούρα
στις ζωγραφιές του χρόνου
ντυμένη τη χρυσοκίτρινη φορεσιά
του τελευταίου χορού
Κι εγώ
μια μοναξιά που χώρεσε στη σιωπή του
Γεννήθηκα στα σύννεφά του
Με βύζαξε τα πρωτοβρόχια του
Με βάφτισε φθινόπωρο.
Σοφία Κοντογεώργου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου