Αιώνες στέκεται ορθός, εκεί στην ακτή, ο θαλασσόβραχος!
Των γλάρων απάγκιασμα και θαλερός κυματοσυνάχτης.
Από μοναξιά καθόλου δεν κατέει.
Έρχονται τα θαλασσοπούλια και ταξιδέματα τού ψιθυρίζουν..
Άνεμοι περνοδιαβαίνουν και μιλήματα ανθρώπων μολοούν.
Μα, την καρδιά του δωρισμένη έχει στο θαλασσόνερο.
-Έλα, φλοίσβε μου!
Απαλοφίλησε τα ριζά μου.
Κυματισμέ μου, έλα!
Αγκάλιασε τις ρωγμές μου.
Κι έρχεται το απαλοφλοίσβισμα και τον ταχταρίζει μητρικά.
Εισβάλλει το κύμα και κονκισταδόρικα τον λεηλατεί!
Τότε ο θαλασσόβραχος φωνή αποκτά και καρδιά και νοιωσίματα.
Τον παιάνα της θάλασσας αφουγκράζεται και, αιώνες τώρα,
με της θαλασσονεριάς το έμπα λικνίζεται.
-Χόρεψε, βράχε μου, χόρεψε!
Ευλογημένος ο αειθαλής Έρως σου.
"ΣΑΝ ΤΟΥ ΡΟΔΙΟΎ ΤΟ ΚΌΚΚΙΝΟ"
ΠΙΝΑΚΑΣ Evening Glory by Alexander Dzigurski
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου