Να φλερτάρεις μουσικές των ξεχασμένων ήχων,
αχόρταγος σε ανείπωτα λόγια που κοκκίνισαν
να πίνεις φλέγοντα φιλιά σαν βρύση στερεμένη
να σπάζεις τοίχους που προδοτικά
νύμφευαν θυσίες,
σειρήνες που λικνίζονταν σε ορφανό κατάρτι
Σημαίνει πια, την ποινή σου πως ξεπλήρωσες
Σημαίνει πως, την κόλαση συνάντησες
έδωσες κομματάκια της ψυχής πρόσφορο στους αετούς
Θυμοσοφώ και λησμονω
σε τι γένος ανήκω
η αυτοτέλεια μου προστάζει την αφοβία εφεξής
Έχω αλλάξει τόσα δέρματα
δεν πιάνουν ούτε χαρτωσιά τα ιδιοφυή τεχνάσματα και τόσοι κόμποι φθόνου
Η αμαρτία, της ύλης της φθαρτής φθογγόσημο
Στους αδιάγνωστους μπλε ουρανούς επένδυσαν
της μοναξιάς οι ήρωες Κυματοθραύστες, πάμφθηνης αγάπης καιροσκόπων
βαδίζουνε ψηλαφιστά
τη διαύγεια θολού πεδίου αναζητώντας
με κλεψύδρες σπασμένες καταλύοντας τον χρόνο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου