"Απρόσωπη ταυτότητα" (της Μαρίας Δημοτακη)

 

Επέμενα  να βρω αυτό το λίγο
σε τόπο αλύτρωτα ανώνυμο.
Επέμενα να βρω το ελάχιστό μου
σ' ένα αφηρημένο λεξιλόγιο 

μιας  ανεπίγραφης αλληλογραφίας.

Στις χιλιοπατημένες γόπες μ' έψαχνα.
Σ'αυτές που σβήνει ο κόσμος
στα κόκκινα φανάρια.
Και στεκόμουν και γω εκεί.
Μήπως μαζί με τις βέβηλες σκέψεις μου,
τα ψαθυρά ονειρά μου
βρισκόμουν στον καπνό
του τελευταίου τσιγάρου.

Στης απομόνωσης το αίσθημα μ' έβρισκα.
Τ'άφηνα να μιλήσει μ'αδύναμο σφυγμό 
λες και ο "εν δυνάμει ασθενής", εγώ, 

μπορούσα να αγαπήσω την απρόσωπη  ταυτότητά μου.

Στον ίσκιο του ξυπνητηριού ξαπόστασα,
μα αρχαγγελικός ασπασμός χτύπησε  στο τελευταίο λεπτό.

Εκεί στο τέλος πρόλαβα να με βρω...
Μέσα στους στίχους της δικής μου ζωής.
Και ήταν μια ποίηση ο δρόμος όλος.
Μια θλίψη ασαφής να ψάχνει ενα ξέφωτο ν'αφεθεί.

Και νιώθω ότι πρόλαβα να το βρω.
Πρόλαβα να με δω να ταξιδεύω
σε πόλεις πρωτοτάξιδες
κρατώντας στα γραπτά μου
ασυνόδευτες αποσκευές.
Και σκέφτομαι πως είχα  χρέος
να βρω τον παραλήπτη 
να  παραδώσω ακέραιες τις ελπίδες
στα λιμάνια που μου χαρίζονταν. 

Πρόλαβα να με δω
μέσα σε κόλλες λευκές 
σ' ένα φως αστείρευτο,
σ'ένα λίγο που μοίραζε αφθονία,
σ'ένα τόπο  μακραίωνα λυτρωτικό.
Πρόλαβα να με δω
μέσα από τα δικά σου  μάτια.
Ψυχή μου!

Μαρία Δημοτακη

 "Για κάθε ξέφωτο"