Τραυλίζει το μεσημέρι μου
Δεν καταλαβαίνω τι μου λέει
Σε σκέφτομαι σε μια ερημιά
Με το δενδρολίβανο στο πέτο σου
και το χρώμα του κορακιού στα χείλη
Είσαι άνυδρος και μόνος
Δεν έχεις δρόμο να διαλέξεις
Σε διάλεξε αυτός χρόνια πριν
Τον ακολουθείς τυφλά
Ζεις με την έκπληξη του τέλους
Στέκομαι στη μέση του πουθενά
Είναι ωραία
Είναι ήσυχα
Είναι σχεδόν δημιουργικά
Αν αδειάσω και το μυαλό μου από σένα
θαρρώ πως
θε να έρθει και το ποίημα
Μην το εμποδίζεις ,λοιπόν
με τους αναστεναγμούς της απουσίας σου
Μην το ενοχλείς
Μην το εκδιώκεις
Με χρειάζεται
Κι εγώ εκείνο
Εσένα όχι
Κι ας λέω άλλα τα βράδια στο παραμιλητό μου
Και να που διψώ
Ο ήλιος με στριμώχνει ανελέητα
στα πύρινα χαλάσματα του
Γη μου και αέρα μου και χόρτο μου ευωδιάζον
σώστε με
Τούτος ο επιπόλαιος Φαέθων με τρομάζει
Αν του ξεφύγω
ίσως σώσω το ποίημα
ίσως κι εσένα
ίσως και εκείνο το πουθενά μου
που θεωρεί πως με λυτρώνει από την άγρια ανάμνησή σου
Πού να ξέρει πως ο έρωτας και το υπερφίαλο φως του
δεν έχουν ανάγκη από λύτρωση...
''ΑΞΟΔΕΥΤΟ ΦΩΣ''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου