Κι όλο αυτό, είναι αγάπη (της Κικης Κωνσταντίνου)

Γλυκιά μου αγάπη, μην μου πάρεις το δικαίωμα να ζήσω.
Μην φυσήξεις το θάνατο μέσα μου.
Μην πάρεις το φως μου, σαν να είναι δικό σου, παιδί.
Δεν θέλω να καρφώσω στα μάτια σου τις λέξεις.
Δεν είσαι εσύ, ο άξιος θαυμαστής.
Δεν απολέπισε το μέσα μας, σαν άξιος επαναστάτης
Δεν ήρθε από το μακριά, το ποτέ, να μας στερήσει την αιχμαλωσία.
Δεν μπορώ να σου αποκαλύψω τίποτα ακόμη.
Είναι ένοχο, το ηχηρό μυστικό.
Δεν φεύγουν διάβολε, οι αναμνήσεις.
Τι κι αν στο ζητώ, τι κι αν προκαταβάλλω τη μνήμη, τι κι αν κλείνω τα μάτια πίσω από τις ιδρωμένες, παλάμες μου.
Οι ήχοι επιστρέφουν.
Και επιστρέφουν και επιστρέφουν.

Τα σίδερα δεν τα χτίσαμε, αγάπη μου.
Δεν τα ανακαλύψαμε εμείς.
Δεν μας τα έδωσαν, δεν τα αγοράσαμε, ποιός μας εγκατέλειψε με μόνο όπλο αυτές τις ασπίδες, βασιλιά μου;
Γιατί τα άνθη, είναι εδώ;
Γιατί μαράθηκε ο Βασιλικός, ψυχή μου;
Τα κουνούπια, θα έρθουν πάλι.
Ισχυρά, πολεμοχαρή, έκτροπα.
Πάψε αγάπη μου.
Μην φωνάζεις τόσο βαθιά μέσα μου.
Μην ψάχνεις να βρεις τα αδύναμα σημεία.
Στα έχω ήδη πει.
Άσε με να κρατήσω στην αγκαλιά μου, μια μαύρη τρούφα γεμάτη, δηλητήριο. Μην μου στερείς αυτή τη στιγμή.
Αναγεννάμε μέσα μου.
Μην μου παίρνεις τη ζωή.


Σου ανήκω.

Κική Κωνσταντινου