Ευτυχώς (του Απόστολου Φεκατη)

Ένα μικρό κορίτσι

η αρχηγός

διέταξε
δίπλα μου να στέκονται
δύο μικρά ανθρωπάκια
γεμάτα κερί μέλισσας
να με καθοδηγούν
στης μέρας την κρυψώνα.

Ευτυχώς
που φύσηξε
και το ταξίδι
για το άγνωστο αναβλήθηκε.

Έμεινε ο δρόμος
ορφανός
για την ποδηλάτισσα.

Ό,τι απέμεινε
 θυμάται
και μονολογεί
για της  χαραυγής
τον γκρίζο ουρανό.

Ένας ξένος
πρόφτασε να την γητέψει
στου πεπρωμένου το κακό.

Ευτυχώς που φύσηξε

ο πατέρας

ήταν

ήταν

 μία δικαίωση
της ματαιότητας
στο είδωλο της.

Ευτυχώς...

Απόστολος Φεκατης