Μέχρι πόσο να αντέξει η ψυχή μία τόση ομορφιά (της Ζωής Χαλκιοπούλου)

Μέχρι πόσο να αντέξει η ψυχή την τόση ομορφιά!

Τυφλώνομαι απ΄ την λάμψη

όταν με κοιτάζουν δύο μάτια

που καθρεφτίζουν τα καλοκαίρια της ζωής μου.

Ο ουρανός σκύβει ν αφουγκραστεί την ανάσα σου

κι η θάλασσα ανταριάζει στην αντρική φιγούρα.

Σμίγουν μαζί κι αναθαρρεύει η καρδιά μου.

Μη κλείνεις τα μάτια όταν θέλεις να ονειρευτείς.

Είσαι το ίδιο το όνειρο της μοναξιάς μου.

Το φως που κυλάει στις φλέβες μου.

Τα βλέφαρά σου δίνουν πνοή,

ένα απαλό αεράκι, θρόισμα των φύλλων.

Σαν τις ρίζες που βρίσκουν δρόμο στην ψυχή μου

για να  υμνήσουν τον έρωτα..

Δεν έχει λόγια το τραγούδι

παρά μόνο τους χτύπους της καρδιάς.

Κι όταν χαθούν οι νότες

θα σταματήσει να χτυπάει.

Την Αγάπη όμως αιώνια προσκυνάει,

εκεί που συνάντησε η θάλασσα τον ουρανό.

Ζωή Χαλκιοπούλου