Ανθολογίες (της Άννας Πατσου)

Σ' ανθολογίες ποιητικές δεν θα με βρεις

ούτε όσο ζω, οι κριτικοί, θα μ' επαινέσουν

από τις κλίκες τους, απέχω.. δεν μ' αρέσουν

ούτε να γλείφω, εκεί που φτύνω, θα με δεις.

Σ' ανθολογίες ποιητικές δεν θα με βρεις

πλάι σε μεγάλους "ποιητές", να φιγουράρω

ούτε βραβεία όμως συλλέγω, να μοστράρω

και 'γω σπουδαίος, ότι είμαι.. για να πεις.

Σ' ανθολογίες ποιητικές δεν θα με βρεις

τα ποιήματα μου, ίσως, μετά τον θάνατο μου

να τα διαβάσεις και να πεις: "Το κέρατο μου,

πόσα γραφτήκαν, που δεν διάβασε κανείς;"

(Είναι ωραίος! τούτος 'δω ο ποιητής

μα εδώ και χρόνια είναι νεκρός ο δυστυχής)

 

Άννα Πατσου

Αποθεραπεία (της Φωτεινής Ψιρολολιου)

 

Να φλερτάρεις μουσικές των ξεχασμένων ήχων, 
αχόρταγος σε ανείπωτα  λόγια που κοκκίνισαν
να πίνεις  φλέγοντα φιλιά σαν βρύση στερεμένη
να σπάζεις τοίχους που προδοτικά
 νύμφευαν θυσίες,
σειρήνες που λικνίζονταν σε ορφανό κατάρτι 

Σημαίνει πια, την ποινή σου πως ξεπλήρωσες
Σημαίνει πως, την κόλαση συνάντησες
έδωσες κομματάκια της ψυχής πρόσφορο στους αετούς
Θυμοσοφώ και λησμονω
σε τι γένος ανήκω
η αυτοτέλεια μου προστάζει την αφοβία εφεξής
Έχω αλλάξει τόσα δέρματα 
δεν πιάνουν ούτε χαρτωσιά τα ιδιοφυή τεχνάσματα και τόσοι κόμποι φθόνου 
Η αμαρτία, της ύλης της φθαρτής φθογγόσημο
Στους αδιάγνωστους μπλε ουρανούς επένδυσαν 
της μοναξιάς οι ήρωες Κυματοθραύστες, πάμφθηνης αγάπης καιροσκόπων
βαδίζουνε ψηλαφιστά 
τη διαύγεια θολού πεδίου αναζητώντας
με  κλεψύδρες σπασμένες καταλύοντας τον χρόνο

Φωτεινή Ψιρολολιου

Άτιτλο (της Αθανασίας Δαμπολια)

 Ω! ουρανέ μου, 
σκέπασέ με, 
κάτω από τα μύρια
αστέρια σου, 
μη μ' αιχμαλωτίσεις
στο ξελόγιασμα της νύχτας, 
στα πορφυρά δίχτυα της. 
Καταλάγιασε τους πόθους.... 
μη καλπάσουν σαν άτι ξέφρενο
και αφινιάσουν σαν κύματα της θάλασσας, 
μεθώντας γλυκά στη γεύση του έρωτα. 
Ω! ουρανέ μου, 
ρίξε το πέπλο σου
και κάλυψε κάθε γυμνή μου σκέψη, 
μη μ' αντικρίσει....
το φως του φεγγαριού
και ηδονιστεί
στο κοίταγμά μου. 
Μη με αφήσεις ακάλυπτη
κι άσε τις ανάσες μου
να ηρεμούν....., 
κάτω απ' τον νυχτερινό σου χιτώνα
ακολουθώντας τους γαλαξίες
κι αφουγράζοντας τη γαλήνη
που παρέχεις. 
Αποζητώ,
το δικό σου αγκάλιασμα
δίπλα στου γιασεμιού το άρωμα, 
ρίχνοντάς μου ένα πεφταστέρι
να σφραγίσει τα χείλη μου
φιλώντας με. 

     Αθανασία Δαμπολια

Ο ΘΑΛΑΣΣΟΒΡΑΧΟΣ (της Αρετής Γουργιωτου ΦΥΚΟΕΣΣΑ)

Αιώνες στέκεται ορθός, εκεί στην ακτή, ο θαλασσόβραχος!

Των γλάρων απάγκιασμα και θαλερός κυματοσυνάχτης.

Από μοναξιά καθόλου δεν κατέει.

Έρχονται τα θαλασσοπούλια και ταξιδέματα τού ψιθυρίζουν.. 

Άνεμοι περνοδιαβαίνουν και μιλήματα ανθρώπων μολοούν.

Μα, την καρδιά του δωρισμένη έχει στο θαλασσόνερο.

-Έλα, φλοίσβε μου!

Απαλοφίλησε τα ριζά μου.

Κυματισμέ μου, έλα!

Αγκάλιασε τις ρωγμές μου.

Κι έρχεται το απαλοφλοίσβισμα και τον ταχταρίζει μητρικά.

Εισβάλλει το κύμα και κονκισταδόρικα τον λεηλατεί!

Τότε ο θαλασσόβραχος φωνή αποκτά και καρδιά και νοιωσίματα.

Τον παιάνα της θάλασσας αφουγκράζεται και, αιώνες τώρα,

με της θαλασσονεριάς το έμπα λικνίζεται.

-Χόρεψε, βράχε μου, χόρεψε!

Ευλογημένος ο αειθαλής Έρως σου.

"ΣΑΝ ΤΟΥ ΡΟΔΙΟΎ ΤΟ ΚΌΚΚΙΝΟ"

Αρετή Γουργιωτου

ΠΙΝΑΚΑΣ Evening Glory by Alexander Dzigurski

ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ...(του Λευτέρη Ασπροπουλου)

 

Έρχεται κάποτε η στιγμή  
που σπάει ο καθρέφτης 

χιλιάδες σκόρπια κομμάτια

η διαρρηγμένη σου αιωνιότητα
απλωμένη σ’ ένα επίπεδο πάτωμα

κι άντε τώρα να βρεις
μες στα θρύψαλα 
… το παιδί
... τον αμαρτωλό
… τον τρελό
… τον ερωτευμένο.

Θα ήταν πιο εύκολο, πίστευες.
«Ρε, δεν μ’ αγγίζει, εμένα.» 

Δεν θα είσαι για πάντα... αυτό που νόμιζες,
μα προλαβαίνεις 
να περισώσεις 
δυο-τρια αντιπροσωπευτικά θρυψαλάκια. 


Λευτέρης Ασπροπουλος