Δύο μήνες (του Απόστολου Φεκατη)

Σκαλίζω τον καιρό 

μιά αίσθηση αλλοδαρμένη

από ένα κόσμο δίχως ρότα

σ' ένα υπόγειο ακατάλληλο 

με έντομα να τρυγούν τα μηνίγγια μου

τα πρώτα σου γέλια, τα πρώτα αγγίγματα 

εκεί που το θάρρος κομπιάζει 

να βρεί τη γαλήνη του 

μα αρκεί να βλέπω το παρελθόν 

δεμένος σε θολό ποτάμι 

"η νύχτα μας πήρε το όνειρο 

όμηρο

σε κοχύλι θαλασσινό 

να έχει βουή της αγάπης μας, 

το φυλαχτό" 

να γράφεις  σε δέντρα και πέτρες. 

Σκαλίζω σε ανορθόδοξο δρόμο 

τα χαλάσματα μιας σεισμικής διέγερσης.

Τις καταδίκες της οργής σου

που δεν βρήκαν φυλακή 

μα στείρο δωμάτιο να στεγάσουν  τις υποκρισίες.

Σπίτι χτισμένο από πέτρα να φωλιάζουν τα αστέρια κι όσα μου έδωσες καρπούς ερωτικούς 

σε βράδια πολιορκημένα από τα έγκατα της γης, 

αφιερωμένα. 

Σκαλίζω μια δέσμη φωτός με προορισμό,  εσένα 

φωταγωγημένα αυτοκίνητα στο sex drive - in

να μυρίζουν οι μηροί σου τουλίπες και το χάδι τους να μένει στη γεύση μου, ορόσημο 

πληρότητας καθηλωμένο ως το θάνατο. 

Δύο μήνες έζησα με κουκούτσια ήλιο 

στο προσκεφάλι, τα μαγιοβότανα 

επούλωσαν το τραύμα μου.

Καρδιά σκληρή χωρίς τον γυρισμό 

στη πλάτη. 

Δύο μήνες,  Έρωτα. 

Απόστολος Φεκάτης

Από την Ανθολογία 

ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ 

Εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ

ΑΚΑΛΕΣΤΗ (της Αγγελας Καραγκούνη)

Ακάλεστη έρχεται 

και πιάνει τόπο ιερό η μοναξιά. 

Σε ιστό τυλίγει τη χαρά 

και την απομυζά. 

Παγώνει τις καρδιές 

και σπάει τα ρολόγια 

να μην κινούνται οι δείκτες 

κι ο χρόνος σιωπηλός να προσπερνά.

Ξενυχτά με σβησμένα φεγγάρια 

εισπνέοντας αρώματα λεβάντας 

και δίνοντας άγριες μάχες 

με αόρατους εχθρούς. 

Ελπίζοντας σε συγκινητικές νίκες

άνευ οξυγόνου.

Και όσοι ανοχύρωτοι μένουν 

σε ανήλιαγα κελιά μελαγχολίας

με σκέψεις πολύπαθες και δειλές, 

βουτιά στην απόγνωση αναπάντεχα κάνουν 

και βυθίζονται στης θλίψης 

το αχνοβέλουδο χάδι. 

Αγγέλα Καραγκούνη

Από παιδί (της Αντριάνας Περικλέους Ονουφρίου)

Ψάχνω να βρώ μια θάλασσα  

να ταξιδεύω όταν οι δρόμοι 

στερεύουν. Κι ένα κήπο, ψάχνω 

να βρω, απ' την ζωή όταν λείπω. 

Ψάχνω να βρω ένα όνειρο 

αδειανό μέσα του να χωθώ 

σαν η αυγή είναι θαμπή, 

κι ο ήλιος στάζει αστραπή. 

Ένα ουρανό ψάχνω 

να βρώ, μέσα του να 

κρυφτώ στην πιο  ακριβή 

μου μοναξιά. 

Ψάχνω να βρώ μέσα το 

θεριό που σκίασε το φως 

κι έσβησε όλα τα κεριά μου.

Κι ένα χείμαρρο γυρεύω 

να βρω να παρασύρει 

λέξεις των στιγμών. 

και στίχους νεκρών. 

Αντριάνα Περικλέους Ονουφρίου

Εκπνοή (της Κατερίνας Σκιντζη Χαδουλου)

Αναπνοή μου

βυθίστηκες στον πόνο αναστεναγμών 

ανάδυσες κοχύλι διαλεχτό 

άγγιξες κορμί εφηβικό 

δονήθηκες σε γυναικείο οργασμό 

ξοδεύτηκες σε αναζήτηση ψυχών 

κυοφόρησες εξαίσιο γέλιο παιδικό 

Αναπνοή μου

συγκινήθηκες στο κάλεσμα τραγουδιών 

ταλαντεύτηκες ανάμεσα γης, ουρανού μέσα από το χορό 

ταράχτηκες στα λάθη επιλογών 

τρεμόπαιξες στις συγκινήσεις παθών 

Αναπνοή μου

λαχάνιασες στην επιβίωση των καιρών 

στέγνωσες απέναντι στο ζόρι των αδικιών

σκίρτησες στο φόβο των απωλειών

έσβησες τα κεριά των ενοχών

Αναπνοή μου

ποια να είναι η τελευταία σου μοναδική εκπνοή;

Η ύστατη εκτίναξη ζωής;

Σου εύχομαι μακάρια ευχή

«Ας έχεις δίπλα σου

στη σκοτεινή σου τη στιγμή, 

το φως που θα απο/πνέει  

μια άλλη αγαπημένη αναπνοή»

Κατερίνα Σκιντζη Χαδουλου

Από τον φίλο εικαστικό Sotirios Gardiakos, Έλληνα του εξωτερικού, η υπέροχη δημιουργία του... 

Μεσημέρια (της Ιωάννας Καράμπελα)

Δεν θέλησαν ποτέ να φύγουν από πάνω μου.. 

Τραβούσανε κλωστές 

από τίς ώρες τίς μικρές, 

ξεπλέκοντας του δειλινού φιλί, 

να ζεσταθούν οι νύχτες. 

Κι ο χρόνος, 

καλλιτέχνης... 

περνούσε με πινέλα, 

ευχάριστες αιώρες πάνω μου, 

να νανουρίζουνε στο πέρα~δώθε τις στιγμές

Κι εγώ,  

ωσάν γαλανόλευκος, καμβάς στα χέρια του•

όλα τα πορφυρά - τών αποχρώσεων - 

φορούσα μεσημέρια

που ζωγράφιζε στην σάρκα μου.

Ιωάννα Καράμπελα