ΕΝΑ ΜΠΟΥΚΕΤΟ ΘΥΜΗΣΕΣ (της Ιωάννας Αθανασιάδου)

 

Ένα μπουκέτο θύμησες θα μας ενώνουν πάντα,

χρόνια πολλά πώς πέρασαν,

χρόνια λευκά πουλιά;

Κοράλλια μύρια οι ευχές

που αφήσαμε στις μέρες

κι οι όρκοι πάντα μυστικοί,

χάντρες κεχριμπαρένιες.

Άκουσε την ψυχούλα μας άνεμος καβαλάρης

και ξεπεζεύει απ’ τ’ άλογο στης χαραυγής την πόρτα.

Κι ήρθε η άνοιξη ξανά κρατώντας άσπρα κρίνα

κι έδειξε δρόμους μάλαμα

κι έτρεξε στο κατόπι.

Διάφανοι γινήκαμε κάτω απ’ το φως του ήλιου,

προσκέφαλό μας ζηλευτό ο ουρανός με τ’ άστρα.

Ιωάννα Αθανασιαδου

ποίημα δημοσιευμένο στην εφημερίδα Πρωινός Τύπος της Δράμας.

Εξηγήσεις...(του Πατροκλου Σεφεριάδη)

Μου είπαν ότι γράφω προτάσεις

 ποιος να ξέρει τι κρύβει η ψυχή μου.

Αν ερωτεύτηκα μπορεί κανένας να διακρίνει.

 Αν θρηνω μέσα στη σιωπή το σεπτο πατέρα μου.

Αν ένα χάδι τρυφερό στα μαλλιά μου στο μέτωπο κυλάει.

Έχω ένα δωμάτιο σκοτεινό ανάβω ένα κερί και γράφω.

Μέσα στο μυαλό εικόνες ξεχάστηκε το παρελθόν μια απάντηση έχω να δώσω.

 Δεν υπάρχω στο πριν το μέλλον ακόμα παραπέρα δεν νοσταλγώ.

Στο τώρα έρωτας μόνο υπάρχει.... 

Πάτροκλος Σεφεριάδης

Λέξεις από τη συλλογή

Τόλμα αν μπορείς

ΑΣΗΜΕΝΙΟΣ ΚΥΚΝΟΣ (της Τζούλιας Πουλημενακου)

Τι πανέμορφη που είσαι σελήνη

έτσι λαμπρή κι ασάλευτη!

Προβάλλεις στις χιονισμένες τις κορφές

σα διάφανο πέπλο στ’ ουρανού το άπειρο

και ακτινοβολείς τις νύχτες των στεναγμών μου!

Σου έχουν πει πως το φέγγισμά σου

που σκορπίζεις στα βράδια μου

αναδύει ένα διάφανο, τρυφερό φως

που απαλύνει τη σκοτεινιασμένη μου ψυχή;

Τι πανέμορφη που είσαι σελήνη

έτσι πάλλευκη κι αμίλητη!

Αναπολείς τα περασμένα χρόνια,

αυτά που δέσμια στροβιλίζονται στην άβυσσο

μιας εποχής χαμένης

στον κυκλώνα της ύπαρξης!

Σου έχουν πει πως η ασημιά μαρμαρυγή

που χαράσσεις στη θάλασσα

είναι η φλόγα μιας πνοής ξεχασμένης

που αναγεννιέται στη λάμψη σου;

Τι πανέμορφη που είσαι σελήνη,

έτσι πάμφωτη και σιωπηλή,

σαν ασημένιος κύκνος,

ν’ αντέχεις στο στεφάνι σου 

τα μυστικά του κόσμου! 

Τζούλια Πουλημενακου

Ποιητική Συλλογή "Απρόσμενη Άνοιξη" (2016)

Η ΕΥΧΗ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ. (της Εύας Λολιου)

 

Η μάνα μου σταυροκοπιόταν σαν της ανακοίνωσα πως είμαι ερωτευμένος με μια ζωντοχήρα που 'χε μάλιστα υπόλοιπο απ' τον γάμο της ένα καλό κι υγιέστατο παιδί. Επακολούθησαν δυο τρία κροκοδείλια εγκεφαλικά και με τη μεγάλη της βεντάλια έσπρωχνε έξω απ' το παραθύρι τους αναστεναγμούς της.

''Που σε γέννησα κι έβγαλα λέπια απ' τον πόνο, που σε πήγαινα εκκλησιά κάθε Κυριακή, που 'μεινα 'γω μοναχή τόσα χρόνια να σε μεγαλώσω! '' κι έκλαιγε γοερά μα δε νοούσα αν έκλαιγε για μένα ή για τον εαυτό της. Ίσως από ζήλια που μέσα της δεν είχε ποτέ το ζιζάνιο της αλήθειας, που τον έρωτα βάφτισε συμβιβασμό και την παρθενιά στη γυναίκα μια λεπτή ίνα στο αιδοίο.

''Στο μυαλό είναι και στην καρδιά μάνα, η παρθενιά μιας γυναίκας. Μ' ακούς; '' της φώναξα κι ύστερα ξεκίνησαν τα δαιμόνια της να μιλούν, '' Την πόρνη, την ξετσίπωτη, την άσπλαχνη μάνα που δε λογά το δίκιο του παιδιού της! ''

Στεκόμουν στο περβάζι μπρος στο γιασεμί της μάνας, το θαύμαζα για τους άσπρους καθάριους ανθούς του, αφημένο δίπλα του ήταν ένα μισογεμάτο ποτήρι χλιαρό νερό. Βούτηξα τα δάχτυλά μου και χάιδεψα την άσπιλη ψυχούλα που ευωδίασε όλο το δωμάτιο με την γλύκα της. 

Με ηρεμούσε τούτο το λουλουδάκι κι ένα αχνό χαμόγελο πρέπει να διαγράφτηκε στα χείλη μου όταν ξεκίνησε η μάνα το παραμιλητό.  ''Γελάς; Αναίσθητε! Θα με θάψεις 'συ κι ούτε καν δίπλα στον πατέρα σου, στο χωριό! Δω θα με χώσεις, στην πρωτεύουσα, ανάμεσα στα σκυλιά και τους λύκους!''

Την κοιτούσα που άφριζε μα δεν την άκουγα πια, φεύγοντας πήρα μαζί μου και το μικρό της γιασεμί. Την αγνότητά του να δώσω στον μεγάλο μου έρωτα, την ευχή της μάνας ν' ευωδιάζει για πάντα  η αγάπη στ' ολοκαίνουριό μου σπιτικό...

Εύα Λολιου

ΣΥΛΛΕΚΤΙΚΗ ΘΩΡΙΑ (της Βίκυς Δρακουλαρακου)

Δική σου είμαι.

Υποδουλωμένη και ανένδυτη

εράσμιο, 

λαμπρόν φάος ηελίοιο.  

Τέκνο αναίσχυντο 

ο αμοργινός χιτώνας σου

στην ευδία της κλίνης μου 

η φουσκονεριά μου ξεστρατίζει. 

Ακμάζουσα  

στην ερωτοσύνθεση των ερογλεφάρων σου

αρδεύομαι.

Κάθιδρη, στις ακρολοφίες του κορμιού σου 

ανορθώνομαι.

Προαλείφομαι του προορισμού σου

συν οδοιπορώντας ανασυντάσσομαι.

Στο γλαυκό άπλωμα των ματιών σου

θεάμορφε του ιδανικού, αλιεύομαι.

Συλλεκτική θωριά... 

Στην έλευση της ανθηρής λεβεντιάς σου 

θυσίασέ με!

Βίκυ Δρακουλαρακου

Ανθολογία: Συνομιλώντας με την Σαπφώ