Τι πανέμορφη που είσαι σελήνη
έτσι λαμπρή κι ασάλευτη!
Προβάλλεις στις χιονισμένες τις κορφές
σα διάφανο πέπλο στ’ ουρανού το άπειρο
και ακτινοβολείς τις νύχτες των στεναγμών μου!
Σου έχουν πει πως το φέγγισμά σου
που σκορπίζεις στα βράδια μου
αναδύει ένα διάφανο, τρυφερό φως
που απαλύνει τη σκοτεινιασμένη μου ψυχή;
Τι πανέμορφη που είσαι σελήνη
έτσι πάλλευκη κι αμίλητη!
Αναπολείς τα περασμένα χρόνια,
αυτά που δέσμια στροβιλίζονται στην άβυσσο
μιας εποχής χαμένης
στον κυκλώνα της ύπαρξης!
Σου έχουν πει πως η ασημιά μαρμαρυγή
που χαράσσεις στη θάλασσα
είναι η φλόγα μιας πνοής ξεχασμένης
που αναγεννιέται στη λάμψη σου;
Τι πανέμορφη που είσαι σελήνη,
έτσι πάμφωτη και σιωπηλή,
σαν ασημένιος κύκνος,
ν’ αντέχεις στο στεφάνι σου
τα μυστικά του κόσμου!
Ποιητική Συλλογή "Απρόσμενη Άνοιξη" (2016)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου