Ένα μπουκέτο θύμησες θα μας ενώνουν πάντα,
χρόνια πολλά πώς πέρασαν,
χρόνια λευκά πουλιά;
Κοράλλια μύρια οι ευχές
που αφήσαμε στις μέρες
κι οι όρκοι πάντα μυστικοί,
χάντρες κεχριμπαρένιες.
Άκουσε την ψυχούλα μας άνεμος καβαλάρης
και ξεπεζεύει απ’ τ’ άλογο στης χαραυγής την πόρτα.
Κι ήρθε η άνοιξη ξανά κρατώντας άσπρα κρίνα
κι έδειξε δρόμους μάλαμα
κι έτρεξε στο κατόπι.
Διάφανοι γινήκαμε κάτω απ’ το φως του ήλιου,
προσκέφαλό μας ζηλευτό ο ουρανός με τ’ άστρα.
ποίημα δημοσιευμένο στην εφημερίδα Πρωινός Τύπος της Δράμας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου