Κι αυτή η νύχτα, βγάζει νύχια.
Μου ξεσκίζει την καρδιά.
Και την πετάει στο βυθό.
Τσούζει τ' αλάτι.
Ρίχνει χαστούκια, φέρνει τρέλα.
Στης ζωής τα στεγανά.
Και τη μοιράζει στα πουλιά.
Ψίχουλα αγάπη.
Σφαίρα φιλιού, καίει το μυαλό.
Θυμίζει ψεύτες έρωτες.
Να πίνουν μπρούσκο δάκρυ.
Σ' ένα κρεβάτι.
Κι είναι που θέλω να φωνάξω.
Δεν είμαι εγώ πιά αυτή.
Η μορφή μου έχει γίνει.
Τώρα στάχτη.
Θεέ μου άς ξημέρωνε η ζωή.
Να μην ματώνει το φιλί.
Να μην πονάει τόσο πολύ.
Η αγάπη.
Πάντα θα ακούει η αγάπη σου στα ονόματα τα ξένα...
Γοργόνες βγήκαν στον αφρό
κουβέντα να σου πιάσουν
ρωτούν γιατί τα μάτια σου
υγρά συννεφιασμένα
Που ταξιδεύει το μυαλό
και ποιο σε καίει ψέμα
στη μέση εδώ του Ειρηνικού
φουρτούνιασε η ψυχή σου{κι ο ασύρματος σιγεί}
Για χαμογέλα και εγώ
του είπε η Γοργόνα{τον κόσμο όλο θ' αλλάξω}
θα γαληνέψω θάλασσες
θα ΄ναψω το φεγγάρι
Θέλω μονάχα να ορκιστείς
ποτέ δεν θα αγαπήσεις
κατάρα ειν' οι στεργιανές
αγάπες και πονάνε
Σαν Οδυσσέας θα γυρνάς
φύλλο στους πέντε ανέμους
παντα θα ακούει η αγάπη σου
στα ονόματα τα ξένα
Χαμήλωσε το βλέμμα του
να μη φανεί το δάκρυ
πως μοιάζει θάνατος μικρός
η στεργιανή αγάπη....
Οι στίχοι είναι αφιερωμενοι στους ραδιοτηλεγραφητές Θεσσαλονίκης και στον παλιό ασυρματιστή τον Δημήτρη Νταή φίλο ... δυνατή λογοτεχνική πένα που έχει κάνει υπέροχες θαλασσινές αναρτήσεις στην ιστοσελίδα τους...
Στη γωνιά του δρόμου
ένα φανάρι μοναχικό
καίει σαν καντήλι
τυλίγομαι στο δέρμα του σκοταδιού
στην ανείπωτη ησυχία
να χαζέψω σιωπηλά τον κόσμο
σηκώνω το βλέμμα στ'αστέρια
λαχταρώ να βαδίσω μαζί τους
στην δαιδαλώδη έκταση τ'ουρανού
και ψιθυρίζω με μια μικρή θλίψη
όσα έχω ξεχάσει να πω
στους ανθρώπους που έχασα
ευχαριστώ,συγνώμη,μου λείπεις..
και μου ακούγεται καινούριο το θάρρος
να τα φωνάξω δυνατά.
Είναι η ώρα που στήνονται τα όνειρα
- η ζωή είναι ένα όνειρο -
γεννιούνται από σκοτάδι και φως
κι είναι η ρέουσα άφιξη της αυγής
που λικνίζεται στιλπνή,παλλόμενη
στο άχρονο κενό
και υπόσχεται πεισματικά
στιγμές που παρηγορούν τον άνθρωπο.
Τόσο φως αξοδευτο
Τόσο χρώμα σιωπηλο
Τόση ζωή χωρίς ανάσα
Ακρωτηριασμένα τα δάχτυλα
Η πένα αυτοκτονει στην αιωνιότητα
Βουτά στο μελάνι του έρωτα
Πνίγεται στις εκλάμψεις της Αγάπης
και αναφωνεί......
Είναι ακριβά της πένας τα ξοδεματα αγάπη μου......
Γιατί το παράφορο δεν τελειώνει ποτέ.....
Ποίηση είναι ο χώρος της κλεψιάς.
Ναι !! Ίσως σας ξάφνιασα !!
Ή μήπως σας έδωσα αφορμή να γνέψετε καταφατικά;
Μα όχι, μην βιάζεστε, δεν εννοώ τα πνευματικά δικαιώματα και άλλα πεζά!!
Εννοώ πως είναι ο χώρος που μπορείς να κλέψεις αγάπη!!
Διάσπαρτες ψυχές ανοιχτές και εκτεθειμένες στις ορέξεις σου.
Ξαπλωμένες γυμνές να λιάζονται σε θάλασσες.
Να ευφραίνονται σε πηγές του Ζώντος ύδατος και άλλες να ταξιδεύουν σε αστέρια και εξωτικούς προορισμούς.
Να ερωτεύονται σε πορφυρά δειλινά και να εγείρονται σε μαγικές ακρογιαλιές, αγναντεύοντας τον ζωγράφο με τα χρυσά πινέλα του να χρωματίζει από ψηλά τις θάλασσες ξανθιές και τις γοργόνες μεταξένιες!!!!
Ή άλλοτε πάλι να ξεπλένουν συσσωρευμένα άλατα αλαργινών αμαρτιών, με δάκρυα εξαγνισμού και συναίσθησης!
Ναι!! Γι'αυτό μπήκα στον χώρο αυτό!!
Να κλέψω αυτή την ανεπιτήδευτη αγάπη, την άσπιλη και αμόλυντη, την ολοκληρωτική!!
Όχι όμως μόνο να κλέψω, μα και
να προσφέρω, τσίτσιδος, ξέντυτος και ακάλυπτος, την δική μου ψυχή!!
Χωρίς φτιασίδια νυχτερινών εξόδων παρά μόνο νιογέννητη και απογυμνωμένη των τάχα καλών τρόπων και προθέσεων.
Αλλά σας διαβεβαιώνω πως ακόμη κι έτσι πάλι νοιώθω κλέφτης και τοκογλύφος!!
Διότι όση αγάπη κι αν δίνω - τελικά - την παίρνω πίσω με υπεραπόδοση!!
